Kózka umarła wczoraj rano, nie miałam siły od razu tego napisać, choć wiem, że nie miała większych szans (weterynarz tak twierdzi), to i tak jest to przykre, że takie nowe życie nie miało szansy zaistnieć. Pomaganie innym nie tylko zwierzętom jest bardzo kosztowne emocjonalnie, dlatego większość osób nie podejmuje prób, wolą sobie wmówić, że to i tak nic nie da, albo że nie warto, bo tylko cię wyzwą, przyznam, że to bardzo kusząca postawa, choć mam nadzieję, że nigdy jej nie ulegnę. Ile razy słyszałam gdy mówiłam - ta matka nie ma na jedzenie dla dziecka, - zostaw jeszcze cię wyzwie, - daj spokój, pewnie ma, - ty jej dasz, a ona/on przepije. Dziękuję za każdym razem, za siłę, która pozwala mi podejść i zaproponować pomoc, choć to niełatwe, dziękuję za to, że jestem w stanie podnieść zakrwawione zwierze z ulicy i walczyć o jego życie, często ponoszę porażkę, ale wiem jedno - warto, a komu dziękuję ? nie wiem, choć mam wielką nadzieję, że jest w tym wszystkim jakiś sens, choć jaki miało sens powołanie do życia tej maleńkiej kózki, nie wiem, nie znajduję odpowiedzi. Dziękuję Wam wszystkim bardzo, dziękuję, że jesteście, że rozumiecie, i że mam komu zwierzyć się z tego wszystkiego, komuś kto mnie zrozumie, bo tak jak ja kocha zwierzęta i wybrał życie na wsi.