Konie

Konie
Konik polski, to rasa koni małych, pochodzących od dzikich koni Tarpanów występujących na obszarze Europy. Tarpany, które przetrwały zostały odłowione i umieszczone w prywatnym zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich. W 1808 roku z powodu panującej biedy zostały rozdane do użytkowania chłopom, w wyniku krzyżowania się z lokalnymi końmi wykształciła się rasa nazwana przez prof. Vetulaniego konikiem polskim. Konik polski charakteryzuje się wysoką inteligencją, łagodnym charakterem, jest odporny, wytrzymały, ma niski wzrost (do 140 cm), silną budową ciała, twardy róg kopytny. Jest to rasa późno dojrzewająca (3-5) i długo żyjąca. Konik polski to przede wszystkim koń wierzchowy, do rekreacji, rajdów konnych i wycieczek doskonały. Jego niski wzrost sprawia, że wielogodzinne siedzenie w siodle nie jest uciążliwe, jest odważny i dzielny. Nadaje się również do prac rolnych i lekkich zaprzęgów, a jego łagodny charakter i inteligencja sprawia, że jest niezastąpiony w hipoterapii. Konik polski to świetny wybór dla całej rodziny, również dziecka, bo gdy nasz mały jeździec dorośnie, to nie będzie musiał rezygnować z jazdy na swoim przyjacielu, konik polski bez uszczerbku na zdrowiu poniesie jeźdźca o łącznej wadze do 130 kg

niedziela, 19 listopada 2023

Aby zdążyć przed zimą?

 Wypadałoby coś tu napisać, czy może tylko wkleić zdjęcia i zaopatrzyć je w wątły komentarz. Jakoś mało mam energii ostatnio, czyżby mi się udzieliło od Latającego, który energii nie ma wcale? 
Terapia radioaktywna go tak traktuje, mam nadzieję, że równie podła jest ta terapia w stosunku do raka. No, w każdym razie, funkcjonujemy tu na pół, a nawet ćwierć gwizdka. Chociaż gdy wliczymy w nasze saldo energii życiowej tę od Korka, to jednak wychodzimy na duży plus. Bardzo duży. Jego akurat energia rozsadza. 
I tak, jesień chyba dobiega końca, nie ma na co narzekać, ładna, kolorowa i ciepła była, dopiero od paru dni jest ponuro, szaro, mokro, błotniście i listopadowo. Las huczy i szumi, krople deszczu walą w szyby, mokre liście fruwają w powietrzu. Ciągle sporo liści wisi jeszcze na drzewach, późno, normalnie byłyby już łyse.
Teraz te zdjęcia, zanim się całkowicie zdezaktualizują.
Tak było. We wrześniu, październiku, listopadzie.

Znana wszystkim "gruszka na wierzbie" zmieniła się u nas
w dynię na jabłoni.

Jakkolwiek, po uczciwości, na tej jabłoni wiesza się też winorośl oraz wiciokrzew.

Dynia urosła nielegalnie na kompoście, rozprzestrzeniając się na wszystkie strony świata, od strony łąki wspięła się na płot,  przebyła rów, wyszła na łąkę i ruszyła w kierunku sąsiedniej wsi , osiągnąwszy imponującą długość około 10 metrów. Niestety, czas zbiorów nadszedł i jej podróż skończyła się tam, gdzie się zaczęła - na kompostowniku, ale w kawałkach.

Ogródek melancholijnie jesienny...

Dynie dojrzewają.

Jarmuż i kapusta palmowa osiągnęły rekordowe rozmiary, tu są jeszcze niezbyt imponujące, ale to chyba zdjęcie z końca września.

Znowu dynia na jabłoni, a trawa jeszcze taka zielona.

A tu dynia tłamsząca winogrona. Te winogrona, które właściwie nie są konsumpcyjne, to pozostałość jednego z bardziej porąbanych planów, czyli założenia winnicy w tej okolicy. Na szczęście zanim wtopiliśmy w ten nierealistyczny projekt, stwierdziliśmy że trzeba przetestować na paru krzakach czy winorośl sobie poradzi w tutejszym mikroklimacie i ku zdziwieniu Latającego, nie poradziła sobie. Z tych 20 krzoków uchował się jeden, Pinot Noir bodajże, przesadziłam go w okolicy kompostownika, coby się ładnie piął po płotku, a na miejscu winnicy próbnej rosną sobie porzeczki i agrest.
A gdyby ktoś kiedyś przeczytał w internetach, że winogrona są śmiertelną trucizną dla psów, to napiszę - może i tak, ale są wyjątki. Korek opędzlował ze dwadzieścia kiści do czyściutkich oblizanych szypułek i ma się dobrze.

Tu mamy dynię wędrowniczkę w drodze do sąsiedniej wsi.

Korek i Fibi. Pierwsze spotkanie.

Sprawia wrażenie zdobywcy Himalajów. Złudzenie to jednak, bo on tam leży, gdyż zejść sam nie umie.

Pan Światów.

Te kolory...

Nie da się nie lubić jesieni.

Również ze względu na grzybki. Tu kozak osikowy. Zrobiłam mu zdjęcie portretowe, bo to taki cudny grzyb.

Dynie zadziwiły obfitością i urodą. Zebrałam ponad 60 sztuk.

Po co jej te koronki?

Ach, te kolory i faktury.

Nie do przewidzenia, jak to krzyżówki z własnych nasion.

Milczę z zachwytu.

Jeszcze w październiku jesień zapowiadała się smutno i ponuro, jeśli chodzi o grzybki. Nie było!

Ale po kilku sporych opadach deszczu grzybki przyszły. Załadowałam do zamrażarki 3 wory prawdziwków, i nawet troszkę ususzyłam.

Jedliście kiedyś surowe prawdziwki? Ooo! Niebo w gębie. Carpaccio di funghi porcini. Albo coś tam.

Portret wykonano, grzyb pozostał na łące. Niech się mnoży.

Konie na nieboskłonie.
Ot tak, dla przypomnienia, że my mamy tu ciągle hodowlę koników polskich.

Korus podczas ładowania akumulatorów. Jeszcze nie spotkałam psa, który do snu chowa się pod zasłoną. 

Jesienne bukiety z resztek.

W układach kocio - psich wciąż mamy sytuację emocjonalnego niedopasowania. Gdy ekstremalny ekstrowertyk wyraża swe uczucia introwertyczce bywa ekstremalnie.

Jesienne potrawy. Quiche czy tarta wytrawna pasują mi do jesieni.

Jak znosić z godnością niechciane uczucia drugiej strony.

Czyż nie łatwiej zakochać się w przedstawicielce własnego gatunku?

I to tyle na dziś, deszcz i wiatr huczą i wyją za oknem. Jesień.