konik polski: Zagadka z nagrodami.

Konie

Konik polski, to rasa koni małych, pochodzących od dzikich koni Tarpanów występujących na obszarze Europy. Tarpany, które przetrwały zostały odłowione i umieszczone w prywatnym zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich. W 1808 roku z powodu panującej biedy zostały rozdane do użytkowania chłopom, w wyniku krzyżowania się z lokalnymi końmi wykształciła się rasa nazwana przez prof. Vetulaniego konikiem polskim. Konik polski charakteryzuje się wysoką inteligencją, łagodnym charakterem, jest odporny, wytrzymały, ma niski wzrost (do 140 cm), silną budową ciała, twardy róg kopytny. Jest to rasa późno dojrzewająca (3-5) i długo żyjąca. Konik polski to przede wszystkim koń wierzchowy, do rekreacji, rajdów konnych i wycieczek doskonały. Jego niski wzrost sprawia, że wielogodzinne siedzenie w siodle nie jest uciążliwe, jest odważny i dzielny. Nadaje się również do prac rolnych i lekkich zaprzęgów, a jego łagodny charakter i inteligencja sprawia, że jest niezastąpiony w hipoterapii. Konik polski to świetny wybór dla całej rodziny, również dziecka, bo gdy nasz mały jeździec dorośnie, to nie będzie musiał rezygnować z jazdy na swoim przyjacielu, konik polski bez uszczerbku na zdrowiu poniesie jeźdźca o łącznej wadze do 130 kg

poniedziałek, 25 listopada 2013

Zagadka z nagrodami.

Bo jest tak jakoś ciemno, i dzień taki krótki, i należałoby coś zrobić aby trochę ten ponurawy czas rozświetlić.

Czas jakiś temu przerobiliśmy miejscowe owoce za pomocą pewnych procesów chemicznych, o których uczyliśmy się kiedyś w szkole. Ja przynajmniej się uczyłam, jeszcze przez mgłę pamiętam. W końcu chodziłam do jednego z dwóch najlepszych liceów w naszym mieście ( były tylko dwa ), do klasy biol-chem, jak to się wtedy mówiło.

Więc kiedy lokalny naturalny ekologiczny i w ogóle świetny produkt już był w sumie gotowy, i należało go przelać przeostrożnie ze zbiornika większego do butelek, Nikolas, w swoim niezmiernym entuzjazmie, za pomocą chochli i sita i lejka poprzelewał go do butelek, ale przy okazji tak zbełtał onże produkt z osadami które wcześniej opadły na dno baniaka, że butelki trzeba było odstawić na jeszcze dwa tygodnie, coby w nich ten osad osiadł detalicznie.

I znowu, nostalgicznie przypomniałam sobie czasy dzieciństwa, kiedy Tato mój w zaciszu piwnicy produkował domowe winiacze, i w końcu nadchodził ten wyczekany moment ściągania wina do flaszek za pomocą wężyka plastikowego. O przywilej zaciągania rurki kłóciliśmy się z moim Bratem do upadłego, w końcu żeby dobrze poleciało, to trzeba porządnie wciągnąć, i zazwyczaj porządny łyk się upiło, zanim Ojciec zajarzył, że koniec rurki już dawno powinien być w butelce, a nie w pysku nieletniego.

Udałam się więc do miejscowego AGD, coby zakupić właściwy wężyk, tam mnie oświecono, że takie rzeczy kupuje się w sklepie motoryzacyjno-wędkarskim ( fajne połączenie, swoją drogą, tylko części monopolowej brakuje) prawie obok. Nasze miasto gminne tak czy siak nie jest wielkie, więc się nie nachodziłam. We właściwym sklepie zakupiłam metr wężyka za sumę 50 gr., udzielając dość wymijającej odpowiedzi na pytanie Pana Sprzedawcy, po co to, i czy może w celach spożywczych, oraz ubolewając na głos, że drogo, na co pan sprzedawca zaproponował od razu rozłożenie na 12 rat w okresie rocznym. Pośmialiśmy się i pojechałam do domu.

W domu zlało się idealnie do flaszek.

i teraz pytanie:

Co to jest?

Trzy pierwsze osoby, które zgadną, otrzymają tajemniczy płyn.

A poza tym jakoś szaro, wszystko mokre, błoto lepi się do butów, nawet konie trudno pogłaskać bo mokre. Chociaż im deszcz nie przeszkadza i lepią się do człowieka.