Końskie refleksje i... tym razem motylek:-)

Ostatnio ktoś gdzieś stwierdził, że stajnia została wymyślona tylko dla wygody ludzi, cóż miał rację. Ja chyba prowadzę konie w najbardziej wymagający sposób - na co dzień stajnia otwarta na padok + pastwiska, to powoduje, że co dzień trzeba sprzątać stajnię i padok również. Posprzątałam wczoraj jak co dzień, ale konie są w stajni, ponieważ poplątały tak ogrodzenie, że trzeba było zwijać i przerabiać, a do tego urządzenie dające prąd na pastucha zmasakrowały, więc dopiero dziś podłączę i otworzę stajnię na stale. I tak sobie stoję rano z kawą przy oknie i myślę jak czysto - no błoto w porządku, ale tego na glinach i przy koniach uniknąć się nie da - ale ani jednego końskiego pączka nie ma - Och Boże jak miło...
Gdy są cały czas na pastwisku, to na upartego na dużych przestrzeniach nie ma co sprzątać, lub przed wiosną po zimie można. Jak są tylko w stajni, to również jest wygodniej i czyściej, a tak z padoku jak jest mokro, pączki razem z ziemią, to wszystko niesamowicie ciężkie, błoto... Ale jedno jest ważne, konie mające nawet taką namiastkę otwartej przestrzeni są zrównoważone psychicznie, pamiętam jak jednej zimy stały przez miesiąc w stajni, Dżygit oszalał, robił niezapowiedziane wykopy do tyłu, raz trafił mi w bok i poleciałam na ścianę, to nigdy więcej się nie powtórzyło, dało mi to nauczkę na całe życie - zero zamkniętej stajni!!! Choć nie jest łatwo, bo to jest rasa wyjątkowa i ciągle kombinują jak haskye, sprawdzają zębami czy ogrodzenie kopie, wiedzą też już, że plastikowe słupki nie kopią choć by nie wiem co! więc słupki wyrywają z ziemi i przeskakują resztę... Dodatkowo, moje odczulanie przyniosło skutki uboczne -nie boją się wąskich przejść i przeciskają się tam gdzie ja z taczką - tam one za mną... zminimalizowałam więc słupki, aby ich nie wyrywały. A kiedy kombinują? tylko jak się skończy jedzenie, lub picie! Cały czas obserwują i coś nowego wymyślają, ani chwili spokoju, ale odkryłam, że im bardziej skomplikowane ogrodzenie - tym ma dłuższy żywot - ja też muszę cały czas kombinować:-)

Zrobiłam również w ostatnim czasie kolejną rzecz z drugiej spinki M., motylka tym razem do piasku pustyni, choć jest to kamień - a właściwie szkło - sztucznie wytwarzany, to nie sposób nie przyznać mu racji bytu w jubilerstwie, jest piękny, tajemniczy, magiczny, przez drobinki metalu zatopione w szkle niesamowicie się mieni, a już jego granatowa odmiana wygląda jak niebo zaklęte w miniaturze:-)
Przerobiłam także kwiatuszek i zlutowałam kółeczka od spodu, niestety cyną:-( ale tak minimalistycznie, że praktycznie lutowania nie widać.