Nowe dwa.

Wczoraj było lirycznie, nostalgicznie i wspomnieniowo,  ale nie tylko. Mamy dwa nowe konie, niejaką Bielankę, z synem Błyskiem, i wczoraj właśnie przyłączyliśmy je do naszego podstawowego stada matek. Było na co popatrzeć, konie mają swoje dość skomplikowane rytuały związane z przyjmowaniem nowego osobnika, patrząc durnym niewtajemniczonym ludzkim okiem, zauważa się głównie wielką ilość biegania za nowym koniem. Ale są tam ścisłe zasady, np. nie ma walk na serio. Klacz ze źrebięciem tak czy siak napastowana jest łagodniej. Zdjęcia trudno zrobić takim dynamicznie się przemieszczającym obiektom, ale coś spróbowałam. Z bezpiecznej odległości, bo jednak te dzikie galopy z gwałtownymi zwrotami, wyrzuty nóg tylnych powyżej głowy, ogólne zamieszanie i wysoki poziom adrenaliny...Trwało to ponad dwie godziny na pewno, tego nie widać na zdjęciach, ale te wszystkie konie mokre były  od potu bardzo, a młody Błysk to okropnie był wymęczony.

Wielkie zaciekawienie, to już ostatnie chwile osobno.

Biegamy za Bielanką, z górki,

pod górkę,

już całkiem u góry,

ale ganiamy wyrwale dalej,

tutaj pięknie widać jak Opresja zalicza stylowego kopniaka od uciekającej Bielanki.

Dużo pracy, koniecznie trzeba zrobić przerwę, wody się napić, wykąpąć się solidnie, opłukać energicznie paszki...

Źrebaki jako pierwsze zazwyczaj podejmują ostrożne próby kontaktu. Tutaj Morena robi żyrafią szyję, żeby zachować bezpieczną odległość, a jednak się zbliżyć do Bielanki, której nikt nie przeszkadza w piciu wody.

Znowu jesteśmy na dole, porządnie zmęczeni, więc trzeba coś zjeść.

Nadziak się cieszy, w końcu kolega, do tej pory same baby stare i młode, co to za życie... Teraz to sobie poszalejemy razem!

I zapanował względny ład. Trochę czasu minie, zanim wszystko się poukłada, potworzą się nowe trwałe układy i przyjaźnie.

A o zmierzchu wybraliśmy się zapalić kilka zniczy na opuszczonym, kompletnie zdewastowanym poniemieckim cmentarzu. Boli mnie, kiedy widzę te poniszczone, rozkopane groby, okradzione ze wszystkiego, co miało jakąkolwiek wartość.... Ten kompletny brak szacunku dla godności drugiego człowieka...Poszliśmy przez chaszcza, uważając, żeby nie wpaść do jakiej dziury i nie przywitać się niechcący z niemieckim kościotrupem, a tu proszę, pali się parę światełek w różnych miejscach cmentarza. Czyli jest jakaś nadzieja, coś się zmienia bardzo powoli. Parę lat temu w tym miejscu było tylko i wyłącznie ciemno. Zapaliliśmy nasze znicze i troszeczkę mniej smętnie pojechaliśmy na zadbany polski poniemiecki cmentarz do Gryfowa.

Zapomniałam, że miałam sprawę do Tupai, więc doklejam zdjęcie z pytaniem:" Co to, qrrrwa..., jest???" Po mojej własnej szafce to łaziło.