A jednak Wielka Miłość!!!

Są takie momenty w życiu, kiedy uświadamiamy sobie coś tak dogłębnie, coś co tak naprawdę krążyło gdzieś na obrzeżach świadomości, ale nie było tak jaskrawo widoczne. Pasia!!!

Dzisiejszego wpisu miało w ogóle nie być, tak wiele myśli kołatało mi się w głowie, tak nie do końca jasnych, odczuć właściwie. Poczytywałam blogi, Tupajka pisała o perfekcyjnej pani domu, mi w rogu zwiesza się pajęczyna i to nie w jednym, okna poplute przez koty, tak, że wzrok trzeba wysilić aby coś dojrzeć, mam w domu sparaliżowanego kotka, który się posikuje i posrywa również - to nawet brzmi nieestetycznie, a jak nieestetycznie pachnie... biegam między kotłownią, stajnią a domem gotując dla zwierząt i dla nas, czasem w kaloszach zapędzę się do kuchni, więc moja podłoga obrazem perfekcyjnej czystości nie jest, ale za to od ostatniej książki, którą opisywałam, przeczytałam kolejne trzy, dwie nie warte wspomnienia, ale trzecia! ha! "Paskuda" Magdaleny Kozak, to bardzo ważne bo we wpisie będzie nawiązanie do niej;)
Tak więc w dupie mam perfekcyjny porządek, najważniejsze, że chlewu nie ma zupełnego, no i małżonek tolerancyjny mi się trafił, cóż mogłoby być porządnie perfekcyjnie, ale nie byłoby czytania, dobrego jedzenia, zabawy z moimi zwierzętami i blogowania by nie było! Powiem więcej, mam w dupie perfekcyjny domek! No to takiej mnie nie znaliście. I nie czarujmy się, większości z nas nie stać na wszystko i na idealnie wyglądający domek i na idealne życie, niestety z czegoś trzeba zrezygnować, aby mieć coś. Nie mamy blahodachówki i wielu innych fajnych rzeczy, ale za to jeździmy regularnie do teatru, nie odmawiamy sobie książek i dobrego jedzenia, czasem w restauracji i to dobrej i to samo tyczy się perfekcyjnie czystego domku, taki jest niemożliwy ze zwierzętami i na wsi I DOBRZE! bo nie na tym życie polega!

A teraz o Pasi:)
Sprowadzałam dziś konie z pastwiska do stajni, a że sprowadzam dwa na raz , to nie zawsze jest jak manewrować uwiązami i furtkę zamykać, a że Arrowek jest na lince, a Pasia była z kotami na strychu, to sobie pomyślałam, że na klucz nie będę zamykać. Pech chciał, że Arrowek ma linkę dziesięciometrową i wszędzie może pójść, no i poszedł i otworzył wspomniana furtkę. Kolejny pech chciał, że Pasia zeszła ze strychu i kątem oka widziałam jak leci do Arrowka. Dżygit zatrzymał się przy wiadrze z wodą, więc dłużej to trwało, bo najpierw musiałam wprowadzić Lisiaka i wrócić po Dżygita. W międzyczasie oczywiście Pasia uciekła, zamknęłam więc konie już im nawet kantarów nie zdejmowałam, tylko pognałam za psem, oczywiście podczas tego biegu dystans się nieubłagalnie zwiększał i zwiększał, krzyczałam za nią, ale to jak to u huskych bywa nic oczywiście nie dało, nawet te nie w pełni rasowe są głuche na wołanie gdy widzą przestrzeń. Wiele z Pasią przeszłyśmy, stoczyłyśmy walkę, taką prawdziwą byłyśmy po niej obie poranione, ja wygrałam. Muszę tu powiedzieć, że mam niemodne metody wychowawcze, dla mnie naturalne oznacza zgodne ze zwierzęcą naturą, w każdym razie przeszłyśmy wiele, ale od czasu walki hierarchia była jasno ustalona i nie było między nami zgrzytów żadnych, ale nawet nie przypuszczałam, że tak ją kocham. Wracałam do domu, bo nie było sensu dalej biec, od czasu do czasu odwracajac się i jeszcze nawołując, ale bez wielkiej nadziei i myślałam sobie - jest taka agresywna, żeby tylko nikogo nie pogryzła, żeby sąd mi nie kazał jej uśpić jak coś zmajstruje, żeby mi pod samochód nie wpadła, no i żeby wróciła, bo ja ją już przecież bardzo kocham... Jak do nas przyszła, to nie była radosnym psem, Michałka pierwszego dnia złapała zębami za twarz, później na mnie się rzuciła i złapała za ramię, to wtedy postanowiłam z nią zawalczyć, a teraz to taki radosny pies, ciągle macha ogonem, nie oczekuje już reakcji ze strachem w oczach, bo zasady są jasne i wie, że nie będzie nigdy bita, to już jest mój pies. Odwróciłam się kolejny raz aby zawołać, już prawie było całkowicie ciemno, patrzę, a ona biegnie szczęśliwa, ogon chce się jej urwać i wraca ze mną do domu, wyściskałam ją strasznie i zrozumiałam jak ważna stała się dla mnie i jak bardzo ją kocham, a ona mnie, bo wróciła.
A teraz dlaczego Pasia, bo właściwie Asia. Nazwaliśmy ją Zoe jak pamiętacie, bo nie wiedzieliśmy jak ma na imię, ponieważ ładnie reagowała, to mimo iż później dowiedzieliśmy się, że ma na imię Ajsza, postanowiliśmy pozostać przy Zoe. Przyjechała moja siostra w odwiedziny i nie wiem nawet dlaczego, ale zaczęła do niej mówić Ajsza i powiedziała, że ona reaguje na to jej stare imię z radością. Siostra moja wyjechała, a ja kiedyś leżąc z nią na podłodze i pieszcząc ją mówiłam do niej czule Ajsza, Ajszunia, Asiunia, Asia i ona jak słyszała to Asia, to dostawała radosnego szału. Po powrocie Michałka, mówię do niego - ty patrz jak ona reaguje na Asia, jaką radość okazuje. Stanęło na tym, że ponieważ na Asia reaguje wyjątkową radością, to już tak zostanie, no bo właściwie to sama sobie to imię wybrała, więc jest Asia, a dlaczego PaAsia, bo "Paskuda"", to książka o księżniczce rycerzach i smoku, jest właściwie pastiszem, na wszystkie opowieści o księżniczkach i rycerzach, jest przezabawna i prześmieszna. Jest tam smoczyca Paskuda, czyli Pasia, która pożera wszystkich rycerzy i jest ukochanym zwierzątkiem księżniczki, która ją drapie za uszami i czule do niej mówi. Dawno się tak dobrze nie bawiłam podczas czytania książki polecam Wam wszystkim serdecznie, bo to kupa śmiechu, a smoczyca z jej wrednym charakterkiem i spojrzeniem jest wypisz, wymaluj jak moja Asia, czyli Pasia.

I jeszcze tak na koniec, wszystko ma swoją cenę, tego nauczyło mnie życie, ale niektóre rzeczy są warte swojej ceny, nawet jeśli jest ona wysoka. Ceną życia na wsi ze zwierzętami, jest praca i to ciężka często, ceną posiadania zwierząt gdziekolwiek mieszkamy, jest obowiązek, koszty materialne i niedostępność innych rzeczy ze względu na ograniczenia wynikające z tytułu posiadania zwierząt, ceną małżeństwa jest utrata wolności, i tak można by mnożyć, ale warto jest płacić połamanymi paznokciami za odrestaurowany fotel, jakkolwiek koleżanka z miasta nie miałaby długich i pomalowanych, nigdy nie zazna tej przyjemności patrzenia na efekt ciężkiej pracy, My wszyscy musimy pamiętać, że wszystko ma swoją cenę i że warto ją płacić. I jeszcze powinniśmy być bardziej Wilkami niż Małpami i żyć teraźniejszością, bo tylko wtedy jesteśmy w stanie żyć naprawdę i przeżywać daną chwilę intensywnie tak jak wilk, nieskażony przeszłością i nie obarczony tak bardzo przyszłością,żyje tu i teraz. To oczywiście nawiązanie do "Filozofa i wilka", ale bardzo staram się o tym pamiętać.