 |
| ...zaraz cię dorwę... |
 |
| ...i zjem ci ten nowiuśki aparacik! boś podła!! |
Konie
Konik polski, to rasa koni małych, pochodzących od dzikich koni Tarpanów występujących na obszarze Europy. Tarpany, które przetrwały zostały odłowione i umieszczone w prywatnym zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich. W 1808 roku z powodu panującej biedy zostały rozdane do użytkowania chłopom, w wyniku krzyżowania się z lokalnymi końmi wykształciła się rasa nazwana przez prof. Vetulaniego konikiem polskim. Konik polski charakteryzuje się wysoką inteligencją, łagodnym charakterem, jest odporny, wytrzymały, ma niski wzrost (do 140 cm), silną budową ciała, twardy róg kopytny. Jest to rasa późno dojrzewająca (3-5) i długo żyjąca. Konik polski to przede wszystkim koń wierzchowy, do rekreacji, rajdów konnych i wycieczek doskonały. Jego niski wzrost sprawia, że wielogodzinne siedzenie w siodle nie jest uciążliwe, jest odważny i dzielny. Nadaje się również do prac rolnych i lekkich zaprzęgów, a jego łagodny charakter i inteligencja sprawia, że jest niezastąpiony w hipoterapii. Konik polski to świetny wybór dla całej rodziny, również dziecka, bo gdy nasz mały jeździec dorośnie, to nie będzie musiał rezygnować z jazdy na swoim przyjacielu, konik polski bez uszczerbku na zdrowiu poniesie jeźdźca o łącznej wadze do 130 kg
wtorek, 2 października 2012
Zaufanie
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Pewnie będzie lepiej, ale może trochę czasu zejdzie.
OdpowiedzUsuńNie znam się na koniach, ale trochę na pieskach. I jeżeli Lisak jest osobnikiem alfa, to prąd z pastucha go napewno "nie złamał". Napewno relacje między Wami wróca do normy; więcej jabłek, nie trzaskaj go już "piorunami" i będzie ok :)
OdpowiedzUsuńNie wiem czy z koniem, to tak, jak z psem. Pies bardzo mocno przywiązuje się do człowieka, czy konie tak samo, to znaczy w tym samym aspekcie ufności, to nie wiem. Moje psy, mimo, że zupełnie niechcący ze dwa razy zdarzyły się podobne sytuacje, bardzo szybko nabywały do mnie pełnej ufności. To kwestia niezachwianego przywództwa człowieka w stadzie. Wydaje mi się, że konie są bardziej niezależne. Ale sądzę, że cierpliwość będzie opłacalna. Wszystko z czasem się ułoży :)
OdpowiedzUsuńWydaje mi się że nie jest to kwestia przywództwa w stadzie tylko odruchu warunkowego. I teraz chyba powinno się go zastąpic innym odruchem warunkowym, milszym dla zwierzęcia. Lisiaka dwa razy trzepnał prąd i za każdym razem była przy tym Paulina. I tak mu teraz się w mózgu zakodowało; Paulina=niespodzianka, stąd jego ostrożność. I teraz chyba powinna go spotykać podwójna porcja przyjemności, żeby "wymazać" mu z mózgu poprzednie skojarzenie. Oczywiście tylko tak sobie gdybam, jak wspomniałem; na koniach wogóle się nie znam, ale to chyba równie inteligentne stworzenie jak pies.
UsuńAle, ponieważ u konia walka o dominację w stadzie jest mocnym instynktem, to ciągle masz z nim do czynienie. No i tak, trzeba zmienić odruch warunkowy, ale uważać, żeby przy okazji koń nie wyobraził sobie, że jednak to on tu rządzi.
UsuńZgadzam się z tym co napisałaś. Czyli z konikami, podobnie jak z psami. Sądże że w tym przypadku, nie jest problem dominacji w stadzie; Paulina już pewnie dawno ustaliła hierarchie i Lisak dobrze wie kto jest osobnikiem alfa. Tylko problem leży dokładnie tak jak w tytule tego wątku. Zastanawiam się teraz czy u koni też występuje zjawisko agresji wobec człowieka-właściciela, a jeżeli tak to w jaki sposób wytłumia się tą agresje?
UsuńWiesz, z tym ustaleniem hierarchii - to tak nie do końca jest. Pauliny ogierki są jeszcze niedorosłe, i z pół roku , do roku czasu jeszcze z pewnością będą próbowały sprawdzić, czy ona by naprawdę szefową jest, czy może jednak nie. Jak się ustabilizuje charakter - w wieku około 3 lat dla konika polskiego - to już raczej będzie spokój. Mogą też wystąpić jakieś zawirowania po planowanej kastracji.
UsuńNie strasz!
UsuńAle prawdę mówiąc, to rzeczywiście są do psów podobne, a o tej agresji, to co masz na myśli, bo narosło dużo mitów o tym jakie to koniki polskie są trudne do ułożenia, ale to nie prawda jest, no chyba że się ciężki charakter trafi, ale to się może wszędzie zdarzyć, a wiem co mówię bo mam dwa głupki, w głupim wieku i z burzą hormonalną, więc gorzej być nie może, a jest cudownie! Napisz o jakiej agresji myślałeś?
To nie strasz, to było do Agniechy:)
UsuńDzięki za wsparcie i wiarę:)
OdpowiedzUsuńWiecie co, jak szukałam koni do kupna i rozmawiałam z ludźmi, którzy mieli do sprzedania koniki polskie, to większość mówiła, że one są jak psy, i dużo jest w tym racji, choć kiedy poznałam huskyie, to okazało się że to nie pies, a odrębny gatunek, już bardziej konik polski przypomina psa, niż husky. Lisiak od tych zdarzeń ma taki moment wahania, raz dłuższy, raz krótszy, ale nie podchodzi bez zastanowienia jak Dżygit i jak on sam wcześniej, pojawił się ten moment, w którym zastanawia się czy aby na pewno nic mu nie grozi. Mam nadzieję tak samo jak Wy, że to kiedyś minie i nogi same bez zastanowienia będą go do mnie prowadzić z zamkniętymi oczami, a nie tak czujnie jak teraz.
za bardzo się nimi przejmujesz :)
OdpowiedzUsuńpogoń gościa ze 2 razy, niech wie, kto to rządzi i niech to on do Ciebie przychodzi po względy :)
i wyłącz proszę autoryzację
uściski
Sąsiad ma podejście zbliżone do mojego Nikolasa. Ale coś w tym jest - do niego konie mają bezbrzeżny szacunek, natomiast do mnie są bardziej poufałe. Jakkolwiek, źrebaki boją się Nikolasa, a do mnie przyłażą same. Fakt, jak konia troszkę poignorujesz, to on milszy bywa potem. Ale każdy ma swój charakter, a Ty swoje znasz najlepiej. Autoryzacja też mię draźni.
OdpowiedzUsuńJa się na koniach nie znam, tak (trochę tylko) jestem ze wsi. Podobno miałem głos podobny do dziadka, a może coś w postawie.. Dziadków koń ruszał pełny wóz ziemniaków pod górę na moje cmokniecie. To się nazywa szacunek (obopólny), poza tym relacje masze były niezbyt wylewne. Ale to były inne czasy.
UsuńDobrze z Tobą mają te bestie :)
No, prawdę mówiąc, trzeba by koni spytać, czy im dobrze, a nie mnie...
UsuńAgniecha to zrób coś z tą autoryzacją bo ja nie wiem jak a to się samo ustawiło
OdpowiedzUsuńAgniecha to zrób coś z tą autoryzacją bo ja nie wiem jak a to się samo ustawiło
OdpowiedzUsuńCiekawe, czy mi się udało?
OdpowiedzUsuńTAK!!!
OdpowiedzUsuńMoje gratulacje - Administratorze Agniecho!!!
OdpowiedzUsuńWitam. Chcę dołączyć do grona zacnych obecnych na blogu jeśli pozwolicie. Czytałam tu dużo porad oraz korzystałam z doświadczeń. Postanowiłam się odezwać ,bo od teorii przeszłam do praktyki.Przywiozłam do mojego domu dwie klaczki roczne i już , natychmiast chcę je przytulać..a tu zęby! /żartuję, że przytulać/. Opowiedzcie może trochę jak budować zaufanie w moim przypadku. Dziękuję i pozdrawiam.Agnieszka
OdpowiedzUsuń