Prawo własności a myśliwi...

Około południa moje psy bardzo się rozszczekały, wyglądam przez okno, a tu na moje pastwiska w odległości ok. 20 metrów od domu idzie grupa siedmiu mężczyzn, wyskoczyłam więc z domu i wołam, że to teren prywatny i co tutaj robią - żadnej reakcji... Wołam więc dalej, a oni już nawet nie patrzą w moją stronę, tylko śmieją się na te moje krzyki i złości. Złościłam się strasznie, byłam sfrustrowana brakiem jakiejkolwiek reakcji, w pewnym momencie usłyszałam na moją groźbę wezwania policji, żebym sobie dzwoniła, to wreszcie coś się zacznie dziać i będzie wesoło. Zadzwoniliśmy. Nie miałam pojęcia kim są, dlaczego nie reagują, dlaczego są tacy pewni swego, dlaczego gwałcą moją własność i śmieją się z tego. Byłam tak zdenerwowana i w sumie przestraszona, że nie mogłam zebrać myśli aby zrozumieć, to co się stało. Ziemia, moja ziemia, za którą zapłaciłam ogromne pieniądze jak za działkę budowlaną, tak bardzo jej pragnęłam, tak bardzo potrzebowaliśmy poczucia bezpieczeństwa, a tu ktoś wchodzi na to moje poczucie bezpieczeństwa i własności i śmieje się ze mnie, z moich uczuć i moich praw. Nie mogłam zrozumieć dlaczego i co się dzieje, czułam się w trakcie tego przemarszu bezsilna i bezbronna. Dopiero policjant, do którego się dodzwoniliśmy, zasugerował, że mogą to być myśliwi, ale ja dalej nie rozumiałam jakim prawem na mojej ziemi czuli się tak bezkarnie, na ziemi, która tak wiele wyrzeczeń nas kosztowała, tyle trudu, nerwów, starań, pieniędzy...
Teraz już wiem. Zapoznałam się z przepisami dotyczącymi łowiectwa, myśliwy ma prawo wkroczyć na mój teren, strzelać na nim, bez pytania mnie o zgodę, ma prawo zabijać zwierzynę łowną, sarny, zające, dziki, ptactwo. Nikt mnie nie zapyta o zgodę, nikt nie będzie się liczyć z moimi uczuciami, będę musiała patrzeć jak na mojej ziemi są mordowane bezbronne, przerażone zwierzęta i nic nie będę mogła z tym zrobić. Wystawiałam karmnik dla saren i zająców zimą, jeśli przyjdą z przyzwyczajenia w poczuciu bezpieczeństwa podratować się zimą, to być może je ktoś zabije na moich oczach, a ja nie będę miała prawa nic zrobić. Czy to jest normalne, czy tak powinno być i czym jest de facto polowanie i kim jest myśliwy? Zając, sarna, dzik, nie mają najmniejszych szans w obliczu broni palnej, to wyrok śmierci wykonywany na nich z najnikczemniejszych możliwych pobudek - dla sportu, dla zabawy. Jak życie my ludzie traktujemy instrumentalnie, jak nie szanujemy go, już nam nie wystarcza przemysł hodowli "mięsa", musimy jeszcze mordować dla zabawy. A co jest zabawnego w patrzeniu na moment śmierci, co jest zabawnego w odbieraniu życia, przecież sport się uprawia dla zabawy, rywalizacji także, ale z kim ... Jeśli ktoś mający rzeźnię, chciałby jej nie ogrodzić i zabijać zwierzęta na otwartym placu, to byłoby to pogwałceniem praw innych ludzi do nie oglądania takich okrucieństw, a ja na mojej ziemi muszę pozwolić na mordowanie zwierząt, bo tak stanowi prawo w tym kraju, a jeśli w pobliżu pojawi się pies lub kot wyglądający na bezpańskiego, to i jego myśliwy zabije na moich oczach i mojej ziemi, 
Mogę się jednak bronić i ogrodzić teren, wtedy myśliwy nie będzie miał prawa wstępu, to będzie priorytetem dla mnie, ale czy o to chodziło. Już nie będą sarny podchodzić ufnie pod dom w poszukiwaniu jabłek i siana, już nigdy nie zobaczę takiego widoku. Tak bardzo jest mi przykro...

Nasza pierwsza zima, przychodziło całe stado na jabłka i siano,

wystawialiśmy też wiadro z marchewką i mieliśmy ogromną radość z obserwowania ich, a przychodziły regularnie

P.S. Przepraszam Agniechę, że napisałam zaraz po jej wpisie i wszystkich zachęcam do przeczytania jej świeżego wpisu:) zamieściła świetne zdjęcia:)