...uciekły... ale wróciły!

A ostatnio tak miło wspominało mi się ich ucieczkę... Pamiętam, jak opowiadałam "koniarzom", a oni mnie pocieszali i mówili, że jeszcze nie raz mi uciekną i opowiadali swoje przygody z uciekinierami. No i kiedyś musiał być ten następny raz niestety. Zdarzyło się to wczoraj wieczorem, konie już od jakiegoś czasu chciały wrócić do stajni, wiem bo stają wtedy przy bramce i to oznacza "chcemy już do domu", a ja sobie wrednie pomyślałam dobra dobra, pociekajcie jeszcze trochę... mąż wrócił w tym czasie do domu, ja ze spaceru z psem, po jakimś czasie Michałek mówi, że jeszcze po brykiet do auta skoczy, wraca i pyta - chowałaś konie do stajni? nie odpowiadam, a on na to - no to uciekły, bo ich nie ma. Wyskoczyłam z domu, mąż za mną, krzycząc że objedzie wieś, ja że pójdę polami, obiegłam wybieg, żeby sprawdzić gdzie jest pastuch przerwany, znalazłam i końskie kopyta, ślad mi się urwał na skraju naszych pól, więc zaczęłam wrzeszczeć Lisiak i biec przed siebie, zamajaczyły mi dwa kształty w oddali, pobiegłam do nich a one już do mnie wracały. Były bardzo pobudzone, bez kantarów, ja miałam tylko uwiązy w ręku, Lisiak biegał dookoła i nie dawał się przywołać, udało mi się złapać Dżygita, ale ręce tak mi się trzęsły, że nie byłam w stanie zrobić pętli na szyję i tylko przerzuciłam uwiąz luźno przez szyję, a on grzecznie dał się poprowadzić na siedlisko za bramę, jak to Lisiak zobaczył zaczął się denerwować, ale dalej pobudzony biegał w odległości ok. 200 metrów od siedliska. Pobiegłam więc w jego kierunku, zaczęłam nawoływać choć Lisiak! i sama biec w kierunku bramy, a on spokojnie już pobiegł za mną do samej stajni. To już inne konie niż na początku i jak się mi bardzo przydało uczenie chodzenia ich na "lassie", czyli z pętlą na szyi, a był to zwykły przypadek, miałam złe kantary, które poprzerywały się bardzo szybko i zostałam bez, musiałam więc sobie radzić. Przydaje się też nauka prowadzenia konia z obu stron, znawcy mówią, że konia prowadzi się z lewej strony... Powiem tak, moje od początku były prowadzane z obu i nie robi im to różnicy, o co więc chodzi, o to że praworęczne osoby wsiadają na konia od lewej, aby było wygodnie manewrować prawą stroną ciała, ja natomiast czytając o układaniu konia do hipoterapii dowiedziałam się, że koń taki powinien być nauczony z dwóch stron. Moim zdaniem uczenie konia zmiennych sytuacji i odczulanie go na wszystko co nam tylko przyjdzie do głowy jest bardzo korzystne, bo dochodzi do różnych sytuacji, wystarczy sobie wyobrazić, że mamy zranioną rękę i musimy konia poprowadzić drugą z odwrotnej strony, dla nienauczonego konia będzie to bardzo stresogenne, będzie to nowa sytuacja, a już w terenie, lepiej nie mówić. Koń przystosowany do tego, że może być różnie, że również mogą mnie na lassie prowadzić i zmieniać strony w trakcie tego zabiegu niczemu się nie dziwi. Ja na przykład często w trakcie prowadzenia konia, a to odganiam kota, a to otwieram furtkę z klucza, a to całuję mojego konia po szyjce i mówię do niego czule, robię wszystko co się da jednocześnie korygując jego złe zachowania, lub uspokajając jeśli w otoczeniu znajduje się coś nowego na co koń reaguje strachem. Tak więc polecam wprowadzać też nowe przeszkody, moje konie muszą przechodzić obok białego prania na sznurku powiewającego, obok worków z miałem, obok samochodów i jeszcze wielu innych dziwnych rzeczy. Jak tylko koń prostuje szyję, dla mnie jest to sygnał że zinterpretował zagrożenie i natychmiast mówię do niego uspokajająco, koń wtedy już zwykle nie ma lęku, tylko ostrożną ciekawość, obwąchuje i bada zębami najczęściej, lub przechodzi obojętnie, jednak za każdym razem gdy chce poznać nową rzecz napotkaną pozwalam mu tyle ile chce czasu na tym spędzić, jak skończy, mówię choć i idziemy dalej. Dziś uciekiniery siedzą na siedlisku bo ogrodzenie trzeba naprawić i robią swoje porządki, czyli przeganiają koty z podwórka, obgryzają drzewka, kopią w ziemi... i jak tu mieć ładny ogród...?