...u mnie dalej zima...

Tak, u mnie dalej zima, właśnie przypałętał się jakiś pitbulowaty pies, którego nakarmiliśmy, a teraz z kością poszedł sobie, może znów do domu, a jak nie ma domu, to pewnie przyjdzie znów na jedzenie i wtedy będziemy się zastanawiać. Strasznie się przeraziłam, ale nie samym psem, a reakcją moich kotów na tego przecież obcego psa, który mógł być niebezpieczny. Podeszłam do ogrodzenia ostrożnie, łagodnie przemawiając do gościa, a moje koty za mną podchodzą do tego obcego psa i z ciekawością obwąchują mu pyszczek, zamarłam z przerażenia, patrzę na psa, a pies przyjaźnie macha ogonem... ale przecież mogło być inaczej i dopiero wtedy tak dogłębnie zrozumiałam co miał pan Andrzej Puchała na myśli mówiąc "aż za bardzo", kiedy spytałam go (pokazując jednocześnie  ich reakcje) - czy moje konie są dobrze odczulone i czy widzi jak mi ufają i niczego się nie boją. Tak, nie zawsze jest bezpiecznie i nie wszyscy są niegroźni, dotyczy to zarówno nas ludzi jak i zwierząt, trzeba być jednak ostrożnym i zachować choć w minimalnym stopniu instynkt samozachowawczy. Moje konie - nie chcę się zagalopować, ale mam wrażenie że ufają mi "za bardzo"... ale myślę też sobie, że w tym przypadku jest inaczej, bo to moje konie do końca życia, ale gdyby miały trafić w inne ręce, mogłoby być różnie. Ale ja nie o tym chciałam dziś pisać, tylko ten pies tak mnie strasznie rozkojarzył, nic to! zaraz to naprawimy i wrócimy do tego co ma być! Chciałam dziś opisać kolejne mity, choć jak się tak zastanowię, to troszkę to o czym chcę napisać jest powiązane z tą dygresją wcześniejszą, jeszcze mi się przypomniało, podczas mojej krótkiej przygody ze studiami prawniczymi, miałam przyjemność uczestniczyć w wykładach z logiki prowadzonych przez prof. Omyłę, cudowny człowiek szalenie miły i inteligentny, jego podręczniki, świetnie się czytało, a 90% wykładu, to były różne anegdoty śmieszne z jego życia, choć był tak wybitnym wykładowcom, że 10 % wykładu wystarczało w zupełności do przekazania nam niezbędnej wiedzy, A teraz wracam do tematu!!! Moje kochane koniki już praktycznie nie są przyczyną stresu, ale pojawił się ostatnio w mojej relacji z nimi lek związany z odrobaczeniem, które miałam robić sama pierwszy raz. Najpierw pytałam wszystkich, którzy mają konie jak to się robi, usłyszałam o łapaniu za język, co mnie wpędziło w strach straszny, no bo niby jak tu konia za język złapać? Później udałam się do weterynarza u, którego zakupiłam preparat, ten ostrzegał mnie, że jeśli stanę na wprost konia, to mnie kopnie, więc z boku. Ja do tej pory miałam doświadczenie z psem i instynktownie postąpiłam tak samo, stanęłam naprzeciw konia złapałam za pysk, wepchnęłam tubkę z preparatem z boku i wstrzyknęłam, nie smakowało im, więc podniosłam mu głowę do góry żeby przełknął i po sprawie! Ja sobie zdaję sprawę, że teraz to kwestia zaufania i relacji między mną a końmi, ale tak łatwo było wszystko zepsuć... Gdybym dała się zastraszyć, zniechęcić, to tak niewiele by brakowało abym pozbyła się tak cudownych chwil i emocji związanych z hodowaniem własnych koni. Nie trzeba nikogo straszyć, ludzie nie mający pojęcia wynikającego z własnego doświadczenia nie powinni wypowiadać się z pozycji autorytetu, ferować wyroków i siać paniki. Jedyne co jest potrzebne "młodemu", dopiero zaczynającemu hodowcy, to dobra praktyczna rada i odrobina życzliwości, ale muszę przyznać z żalem, że o tą trudno w środowisku tzw. koniarzy, dopisują filozofię, a często nie mają wiedzy, posługują się sloganami, tworzą mity, chyba aby z samych siebie zrobić bardziej wyjątkowych i elitarnych, a często mają konie tylko dla zaspokojenia wybujałych ambicji, a same konie traktują bardzo przedmiotowo. Pamiętam jak mój mąż zaczął poznawać środowisko i ze zdziwieniem powiedział mi, że pasjonatów to w nim praktycznie nie ma, a sposób traktowania i podejście do tych wyjątkowych zwierząt go zszokował.  Posiadanie własnych koni, to po prostu kawał wspaniałej przygody. Na koniec ukłon w stronę Stadniny Izery, bo to chyba jedyni ludzi, na których wsparcie mogłam liczyć, szkoda że tylko oni, a wiedzę musiałam zdobywać sama czytając książki.