O huskych c.d.

Z tego wszystkiego zapomniałam o zdjęciach, które zrobił nam Michałek w czasie porodu Pasi, a był to poród rodzinny. Muszę tu zaznaczyć, że był to pierwszy i ostatni jej poród, gdy się zaczęła niespokojnie zachowywać, to ja zaczęłam czytać o psich porodach i okazało się, że ona może nie wiedzieć co  i jak powinna robić. Pierwsze małe urodziło się w strasznej histerii, Pasia nie wiedziała, że trzeba pępowinę przegryźć i ciągnęła je za głowę, piszczała srasznie, już mieliśmy sami przecinać pępowinę, ale ja złapałam małe i pokazywałam jej co ma gryźć po jakimś czasie zrozumiała i przegryzła, ale z tego wszystkiego małe mi oddała, a sama wpakowała mi się na kolana i wtuliła mocno. Długo tak siedziałyśmy, małe wylizywała mi na rękach, a ja ją głaskałam i uspokajałam, aż mi zdrętwiały kolana, a ona się uspokoiła. Teraz z małymi pozwala mi zrobić wszystko, a muszę je przenosić, aby podścielić im czystym, spokojnie więc patrzy jak wszystkie po kolei przenoszę, i dopiero jak skończę, to sama przechodzi na czyste, nowe posłanie. Natomiast na Arrowka strasznie warczała, a Arrowek wymiotował i teraz nie wiemy czy ze stresu, czy oddawał jej jedzenie, bo niestrawionym wymiotował, w końcu to rasa pierwotna, czyli najbardziej genetycznie zbliżona do wilka, więc instynkty pierwotne ma silne. Wczoraj zabieraliśmy delikatnie jedno małe i za zgodą Pasi pokazywaliśmy Arrowkowi, ponieważ pozostawała spokojna, to powtórzyliśmy to kilkukrotnie i dystans między nimi się zmniejszył, Pasia już nie warczała, a Arrowek położył się w odległości metra od niej i małych. Wcześniej wystarczyło, że go zobaczyła z oddali, a już warczała, a on bida sztywniał przerażony.

Zaufanie Pasieńki rozczuliło nas bezgranicznie