Prace rolne :-)

Wspominałam już, że z drugiej strony domu również zakładamy łąkę dla koni, może dużo tego nie ma, bo jakieś 2000 m  kw, ale zawsze coś:-) No i kto sobie wyobrażał, że łąka sama rośnie, to się mylił, bo to oranie, wyrównywanie, nawożenie, oranie, równanie i na sam koniec sianie ufffff. Musiałam oczywiście pomagać, co sprawiło mi ogromną przyjemność, bo dotyczyło jazdy traktorem, choć muszę powiedzieć, że to niełatwe z jedną ręką. Muszę również się do czegoś przyznać, a  mianowicie zrobiłam się ostrożniejsza, do tej pory miałam poczucie niezniszczalności własnego organizmu, bo choć ból i problemy zdrowotne nie są mi obce, to jednak miałam jakieś takie zupełnie irracjonalne poczucie niezniszczalności, jak ten kot co ma dziewięć żyć.Pamiętam jak Lisiak wepchnął się z rozbiegu pomiędzy mnie z żeliwną ławeczką w ręku,a drzewko, ławeczką chciałam mu wejście do ogrodu zastawić między ogrodzeniem, a drzewkiem... Kto myśli, że wszystkie konie unikają wąskich przejść,ten nie miał do czynienia z ogierami, szpara miała jakiś metr szerokości, więc jasne jest, że resztę przestrzeni uzyskał wbijając mnie w ową ławeczkę. Miałam wtedy luźne spodnie i nie widać było kolana, a ból mnie sparaliżował do tego stopnia, że wisiałam na ogrodzeniu i darłam się dopóki nie ustąpił, byłam przekonana, że kolano jest wygięte w drugą stronę, ale i wtedy nic się nie stało. A teraz już wiem, że może się stać, Michałek mówi, że to dobrze, że może nareszcie zrobię się ostrożna i zacznę się bać, ale czy osiągnęła bym to  wszystko gdybym się bała? Czy hodowałabym ogiery? Poza tym przecież to Michałek zbiegał i skakał ze szczytu Giewontu zimą:-)) a ja zrezygnowałam z wejścia na Orlą Perć w mżawce. Podsumowując nie wiem czy to dobrze, że czuję strach, a jeśli już, to mam nadzieję, że jest to zdrowy strach, a nie lęk.