Kieszeń pełna żyta ;-)

A właściwie, to pszenicy podkradanej kurom, a dlaczego? bo jak zwykle mnóstwa atrakcji dostarcza mi Lisiak. Oj, dba on aby moje życie nie stało się nudne i monotonne. Jakiś czas temu mój pupil ukochany nauczył mi się wyrywać z ręki, dlaczego to robił? bo nie chciał dojadać chwastów między drzewkami, tylko wcinać świeżą koniczynkę, więc gdy go przeprowadzałam na pastwisko, to w ostatnim momencie, gdy musiałam otworzyć bramkę aby go wpuścić, ten zrywał się pędem, no i nie muszę nikomu tłumaczyć, że konia w biegu nie utrzyma się na uwiązie, a próby takie kończą się przepaloną skórą na rękach od linki. Teraz już ma ogrodzone najlepsze tereny przedzimowe, ale nawyk został i gdy tylko zbliżamy się do ogrodzenia, jemu natychmiast się przypomina, że przecież musi się wyrwać i uciec.  Tak więc obmyśliłam chytry plan - on zaczyna głowę do góry podnosić, to ja mu pod nos ziarna pszenicy wyciągnięte z kieszeni i nagle okazuje się, że już jest za ogrodzeniem i po raz kolejny łakomstwo go zgubiło. Ja sobie wtedy mściwie i z satysfakcją myślę - no i co parchu jeden, nie udało się cooooo???

Konie są pobudzone rano i niespokojne na pastwisku, ponieważ gęste mgły powodują, że mnóstwo dźwięków do nich dochodzi, a nic nie widzą, nie są więc w stanie zinterpretować ich i ustalić, czy stanowią zagrożenie, czy nie. Dopiero gdy mgła opada, zaczynają się paść swobodnie i wtedy nic nie jest w stanie ich spłoszyć - mają pełną kontrolę nad sytuacją.

Chodząc rano po łące znalazłam mokrego motyla, suszy się aktualnie w domu, jak zacznie fruwać, to go wypuszczę, choć mam ogromną ochotę zostawić go i podkarmiać, tylko zupełnie nie wiem czym...

Na koniec, o czymś o czym miałam już dawno napisać, a mianowicie o kantarach. Z ogierami jest tak, że człowiek się często naszarpie,co oznacza krótki żywot kantarów (miesiąc), zaczęłam więc czytać i wyczytałam o sznurkowych, są z jednego kawałka sznurka i nie mają łączeń, co w praktyce oznacza brak słabych elementów, które się rozpadają. Od paru miesięcy mam takie i muszę przyznać, że jestem bardzo zadowolona, czytałam również, że można je stosować z ogłowiem razem, co przy wędrówkach, gdy na polanie chcemy palikować  konia i dać mu odpocząć i popaść się wydaje się być idealnym rozwiązaniem. Dodatkowym atutem jest fakt, że można taki kantar zrobić samemu z kawałka sznurka (6m), a instrukcję można znaleźć w inter

necie.

Jest niezgodnie z instrukcją zawiązany, ale to dlatego, że Dżygit ma łeb jak kowadło i standardowy rozmiar jest na niego za mały, aby go prawidłowo zawiązać.