Felinoterapia, ostatni spacer razem i mój kogut:-)

Tak... zdecydowanie nic tak nie poprawia nastroju po kłótni z mężem jak felinoterapia:-) Po pierwsze, to doskonała zemsta wpuścić koty wszystkie do domu i pozwolić im chodzić i włazić wszędzie tam gdzie M. nie pozwala, zjeść obiad z kotami na stole (średnio były zainteresowane pierogami z kapustą i grzybami); po drugie koty bardzo kojąco wpływają na zszarpane nerwy. Tak więc dzień z kotami i człowiek jest jak nowo narodzony, no i zemści się co najważniejsze dla spokoju ducha:-))

Uwielbiam spacery z psami i nie ma się co dziwić, bo od dziecka, to nieodłączny element mojego życia. Pierwszy pies pojawił się w domu gdy miałam ok. pięciu lat i był to ogromny kundel owczarka niemieckiego, był z nami przez 12 lat, ale nie byłam tak silnie z nim emocjonalnie związana, chyba byłam za mała gdy się pojawił i był czymś tak oczywistym, że niezauważalnym niemal, a spacery naturalnym elementem życia, dopiero gdy odszedł i trzy lata nie było żadnego psa, okazało się, że był ważnym elementem życia. Następnie pojawił się Biżu z hodowli, ale bez papierów, po trzech kolejnych latach dopiero się okazało dlaczego. Rodzice jego byli prawdopodobnie zbyt blisko spokrewnieni i miał wadę genetyczną, która w wieku trzech lat doprowadziła do ciężkiej choroby nowotworowej w wyniku, której zmarł. Ale to były najpiękniejsze trzy wspólne lata, wspólne spacery, które o stałych porach wyznaczały rytm życia, każdy członek rodziny (mama, tata i ja) pilnował swojego wyjścia, swojej pory dnia, nie zdarzyło się, aby komuś się nie chciało, co najwyżej czasem dodatkowo jeszcze ktoś się przyłączał do czyjegoś spaceru, ja wychodziłam popołudniu i w nocy przed snem, i uwielbiałam te puste ulice miasta i tylko ja i mój pies, a że Biżu był wielgachny i lubił pokazywać  zęby, to czułam się naprawdę bezpiecznie.
Następnie było kilka lat bez psa, M. przez wiele lat nie chciał się zgodzić, wymówką było dla niego mieszkanie w bloku, tak wiec pierwszy pies w naszym życiu pojawił się dopiero po kupnie domu, a potem, to już wyszło nam hurtowo i okazało się, że M. kocha zwierzęta i również nie wyobraża sobie życia bez nich, choć spacery z haskimi nie przypominają normalnych... to ciągły bieg, szarpanie, cały czas na lince, to ciągła walka z haskim i swoją kondycją. I tak przechodzimy do problemu z tytułu wpisu, Pasia i Arrow są na lince, jak nabiorą prędkości, to trudno je utrzymać i dorównać im biegiem, maluchy latają swobodnie, ale im starsze tym mniej posłuszne się robią w konfrontacji z otwarta przestrzenią, no i niestety je również trzeba zacząć prowadzać na linkach, tylko, że to niemożliwe z taką ilością... Ale choćbył to ostatni spacer razem, to po raz pierwszy był naprawdę w pełnym składzie. Do tej pory Mini, czy jak czasem wołamy Mimi, nigdy nie chodziła z nami zawsze zostawała, a tym razem poszła i całkiem ten nasz karzełek sobie dobrze radził, ok. półtora kilometra przeszła o własnych siłach, dopiero w drodze powrotnej musiałam ją nieść, jest niesamowicie dzielny ten nasz maleńki wilczek:-)

Na koniec o moim Koguciku.
 Jakiś czas temu nad ranem obudził nas dźwięk umierającej kozy!!! Zerwałam się z łożka i mówię do M.- Matko jakieś zwierze przeraźliwie krzyczy, może umiera w cierpieniach! Nasłuchujemy, dźwięk się powtarza. Mówię - nie ma co trzeba wyjść i sprawdzić, ale najpierw otworzyłam okno, nasłuchujemy, a to z kurnika!!! Boże! to nasz kogut, on chyba jest upośledzony!!! Kolejne ranki już tylko wywoływały śmiech połączony ze współczuciem wobec naszego koguta. Aż tu dzisiaj nasz kogut zaczyna prawie piać pięknie, okazało się, że był chyba bardzo młody i się dopiero uczył piać, teraz bijemy mu brawo i zachęcamy do ćwiczeń:-)