sianokosy, historiohorrory, i takie tam

U mnie dziś były sianokosy, wreszcie ubłagaliśmy sąsiada aby przyjechał skosić, od jutra obracanie... jak dam radę...? nie wiem! chłopaki na padoku:-( ale im zgrabiam i zawożę, więc się cieszą, no i much tu jest mniej, a to już ewidentną zaletą jest. Nowa czytelniczka zapytała o zaufanie koni, powiem tak - z zaufaniem jest jak z szacunkiem, trzeba na nie zapracować i zasłużyć, a gdy już nam koń zaufa, to choćbyśmy mu świństwo największe (w jego mniemaniu) zrobili, jak cięcie obolałego kopyta i trzymanie na siłę, łącznie z tzw. tutką (miał tylko raz, przez moment), to nic tego zaufania nie będzie w stanie zniszczyć,absolutnie nic.

Zawsze mnie rozczulają podczas wzajemnego skubania, często jestem pytana jakim cudem dwa ogiery razem w otwartej stajni bez boksów żyją i pamiętam jak o to pytałam Agniechę. Pamiętam jak dziś jej słowa - jak się pokłócą, to się i pogodzą, to prawda w stadzie dochodzi do bójek, tak jak w watahach, ale nigdy nie zapominają, że są rodziną,a każdy członek rodziny jest ważny bez względu na zajmowaną pozycję.

Z zaufaniem jest natomiast czasem kłopotliwie, pamiętam jak pytałam pana Andrzeja czy widział jakie konie maja do nas zaufanie, odpowiedział mi wtedy - tak, aż za bardzo. Wtedy nie rozumiałam, teraz już wiem , Michałek na zdjęciu kosi kosą spalinową przy ich padoku (to było w tym roku), konie po raz pierwszy słyszały tą maszynę i hałas jaki robi, podchodziły pod samą kosę bez strachu, a to było niebezpieczne, bo kamień mógł im oko wybić, kosę trzymało jedno z nas, a to koniom wystarczyło do poczucia bezpieczeństwa.

Małe Husky kopią małe nory

Duże Husky kopią duże nory, w który małe Husky mogą się skryć

A teraz o tym co się działo, a działo się chyba zbyt wiele jak dla mnie, ale od początku. A początek był taki, że lisiak mi się wyrwał i poszedł na koniczynę świeżą, zamiast na pastwisko, gdzie całą koniczynę już pożarł. Bramy więc nie domknęłam, tylko poszłam za nim aby go złapać. Złapałam, przeprowadziłam i poszłam po Dżygita. Pozamykałam wszystko i dotarło do mnie, że Pasia zniknęła, pomyślałam trudno, polata trochę i wróci jak zawsze szybko. Wróciłam do domu i zajęłam się gotowaniem, przyjechał Michałek po jakiś dwóch godzinach i dotarło do nas, że brakuje trzech maluchów, Pasia oczywiście już dawno wróciła. Michałek musiał jeszcze wrócić do miasta, a ja zaczęłam poszukiwania, myślałam, że konie je stratowały, ale obeszłam wszystko i nic. Zaczęliśmy podejrzewać, że je Pasia wyprowadziła, choć wydawało nam się to dziwne, bo dzień wcześniej, zabraliśmy Arrowka i Pasię na linkach na spacer, a małe bały się pójść i wróciły na podwórko, tylko jeden z nami poszedł i w połowie spaceru padł wyczerpany, trzeba go było nieść. Poszłam na poszukiwania w jedną stronę, do wsi obok - i nic! Byliśmy przerażeni. Wpadłam na pomysł aby przypiąć Pasię do 17 metrowej linki i pozwolić jej prowadzić,a ja za nią na końcu tej linki, pozwalając jej wybierać drogę. Zaprowadziła mnie kawal drogi, przez pola dolasu, biegła aż się ścieżka skończyła i zaczęły chaszcze. Węszyła jeszcze trochę, ale nic, więc jej kazałam prowadzić do domu. Wróciłyśmy, wrócił również Michalek z miasta, sąsiad do nas przyjechał, Michalek poszedł jeszcze do auta i naglę woła - Felina, one mi się chyba w oczach mnożą, bo  ja się siedmiu doliczyłem. Wypadłam z domu, patrzę, rzeczywiście jest jedno zaginione, nie mogłam uwierzyć, patrzymy na maleństwo, na drogę - tyle godzin przecież minęło, a tu kolejne leci! Krzyczeć zaczęliśmy ze szczęścia, ale nadal jednego brakowało... Postanowiliśmy, że rano  znów pójdę szukać, nawołując małe, ale nie mięliśmy wielkiej nadziei, i tak cud, że dwa znalazły drogę. Arrowek budzi mnie zwykle około 4 - 5 rano, aby go wpuścić do domu, wpuszczając go zamarłam na moment nie mogąc uwierzyć ostatnie zaginione małe wróciło - nasza mała suczka była cała i zdrowa, musiała wrócić w nocy, ale jakim cudem, takie maleństwo, nie ma jeszcze dwóch miesięcy nawet, musiała podjąć trop zapachowy, lub dźwiękowy (psy w nocy mocno szczekały i wyły). Po książce, którą właśnie skończyłam czytać "Żyjący z wilkami" Shauna Ellisa, nie mam wątpliwości, że ma rację, co do psów i wilków, do ich podobieństw i metod postępowania. To niezwykle inspirująca lektura, o wielkiej pasji i miłości do zwierząt, zawiera wiele spostrzeżeń i mądrości, które my możemy wykorzystać we współżyciu z naszymi psami. Zrobiła się również mała roszada ze szczeniakami, jedna osoba miała wątpliwości, więc odradziłam branie psa, bo to musi być decyzja pokierowana sercem, nie rozumem. Aby być szczęśliwym z psem i włączyć go do rodziny (stada), trzeba się zakochać, bo jeśli sprawę rozważymy czysto intelektualnie,to jest to obowiązek, koszt, uwiązanie, problemy - same minusy. Natomiast jeśli weźmiemy psa sercem, to pokonamy wszelkie trudności, a właściwie, to ichnie będzie, bo miłość nie jest obowiązkiem. Pies w rodzinie, to przeżycie niezwykle i wyjątkowe, nieporównywalne z międzyludzkimi uczuciami, nie ilościowo, a jakościowo - to zupełnie inna opowieść. Piesek idzie tam gdzie go bardzo chcą i dopytują, zresztą są tak piękne i cudowne, że nie ma co się dziwić, że od razu znalazł domek. U nas zostają cztery - trzy do zaprzęgu i maleństwo, które odkarmiliśmy tak, że w końcu matka - Pasieńka je zaakceptowała, ale jest maciupeńkie jakby było karłowate, za to piękne z szatą troszkę wilczą - takie husky, to rzadkość jest pod każdym względem:-) No to idę wymoczyć nogi, bo bieg po lesie z Pasią odbył się w kaloszach z tego wszystkiego i całe nogi mam w zdartych pęcherzach:-(

Najmniejszy wilk na świecie

Mała nora małych huskych ze skarbami

Mama zostawiła nam kość

zdrowe

nawyki

żywieniowe;-)