???

Pisząc kiedyś na blogu o protestach dotyczących jedzenia koniny i odnosząc się do różnic między tymi pięknymi zwierzętami, a innymi gatunkami mięsnymi, doszłam do wniosku – zresztą nie tylko ja wtedy, że chodzi o piękno. Tylko ten aspekt czyni różnicę, to piękno sprawia, że mamy wątpliwości i wyrzuty sumienia. Wydawało mi się wtedy, że ja sama jestem bardzo świadoma i dzięki temu bardziej odporna, na naszą dziwną naturę ludzką, która sprawia, że kierujemy się głównie pięknem w naszym życiu, pomijając inne, bardzo ważne aspekty. Tak sobie żyłam do wczoraj w poczuciu wyższej świadomości, gdy nagle motylek piękny usiadł na gównie moich psów i sobie po nim łaził zafascynowany, a potem usiadł na moim kolanie. Był tak piękny i było to tak fascynujące przeżycie, że nic absolutnie nie mogłoby zepsuć tej chwili, nawet fakt, że żre gówno… Natomiast much nienawidzę i tępię je bezlitośnie – obrzydlistwa jedne! Tym samym doszłam do smutnego wniosku (po raz kolejny), że nie jestem w stanie zaprzeczyć własnemu „człowieczeństwu” – nie potrafię przestać jeść mięsa i kochać motylków :-(    

a do południa wylegujemy się razem na słoneczku

Konie moje zdecydowanie mają dość i nie chcą być na łące,wolą suche na padoku i ukrywanie się w stajni, tyle jest much, tych zwykłych i końskich. Jednego dnia były tak pogryzione, że widać było kropelki krwi na ich ciałku, następnego dnia rano zrobiłam próbę z przeprowadzką na pastwisko, ale tak Lisiak uderzał kopytami i patrzył jak uciec, że nawet go nie odpięłam, tylko od razu zawróciłam na padok z czego był tak zadowolony jak nigdy. Czekamy więc na pogodę z deszczem, lub wiatrem, albo, że muszyska się skończą, nawet prąd w ogrodzeniu nie jest potrzebny, bo nie patrzą jak rozwalić betonowe ogrodzenie, tylko jak tu skryć się do stajni i tylko ogony cały czas im chodzą. Muszę również wspomnieć o książce, którą właśnie skończyłam, bo nigdy jeszcze podczas czytania książki tyle nie płakałam. Jest to opowieść o szczurze, ale to tylko pretekst, do przedstawienia samotności, bólu, cierpienia i w końcu śmierci, jest to powiastka filozoficzna i najbardziej wzruszająca historia jaką czytałam, i gdybym wiedziała, że będzie tak  smutna i będę tyle płakać, to i tak bym po nią sięgnęła - "Firmin" Sam Savage - naprawdę piękna wzruszająca opowieść, którą każdy powinien przeczytać. Majsterkowałam ostatnio wreszcie troszkę, ale efekty na drugim blogu w najbliższych dniach zamieszczę, o czym poinformuję:-) I zapomniała bym - gdzieś zniknęły namiary na blogi, które czytamy z Agniechą, dlatego taki tytuł wpisu, jeśli to Agniecha majstrowała to pół biedy, ale jeśli zaczniemy zanikać po kawałku, to będzie szkoda...

już nawet deszcz byłby dla nich lepszy

                                                    ...i troszkę zdjęć mojej watahy:-)

Pasia i Arrowek coraz częściej się izolują od tej bandy małych potworów, aby choć chwilę odpocząć

Część ma po moim ukochanym Arrowku, różne oczka - niebieskie zawsze było wrażliwsze na słońce

tak jak ta dziewczynka, a reszta niebieskie po Pasieńce

                                                                                                                                                                                                

Stanowią już nieźle zorganizowaną bandę, napadają na nas, na siebie na wzajem, matce odbierają kości, robią też wycieczki  za ogrodzenie co  nas przeraża...