konie, psy i... convivencia

Jeśli połączymy kilkudniowe siedzenie na padoku ( trawa za ogrodzeniem, na którą można tylko popatrzeć = frustracja) z bardzo silnym wiatrem, to otrzymamy mieszankę wybuchową, czyli - oszalałe ogiery. Przeprowadzenie ich w takim stanie na pastwisko graniczy z cudem, a ja za każdym razem zastanawiam się jak mi się to udało. Wiatr niesie miliony zapachów, ogier przyjmuje postawę bojową - ogon do góry, głowa do góry, nogi wysoko podnosi - robi się lekki, zwinny i szybki, a ja przy użyciu kantarka i uwiązu muszę jakoś nad nim zapanować. To są właśnie te momenty, w których czuję, że warto...

Teraz o maluchach:-) Rozwijają się w szalonym tempie, teraz jest moment, w którym podnoszą im się uszy, suczce Kamphory przez wczorajszą noc podniosły się oba:-) Jedna pani nie weźmie zamówionego psa, ponieważ idzie do szpitala, więc jeszcze jeden jest do adopcji. Szaleją już na całego po podwórzu, na dowód zdjęcia:-)

Arrowek, wykazuje już zainteresowanie i radość z małych, choć wyraźnie zaznacza granice warknięciem.

...i tyle, a poza tym, to odnowiłam troszkę mebli w domu, teraz będę naprawiać patery stare, więc może wreszcie drugi blog doczeka się posta:-) no i czytam jak zawsze i jak zawsze dużo, a poniżej w związku z tym troszkę refleksji, które kiedyś Sąsiad podpatrzył przed publikacją i wspominał o nich, cóż nie da się chyba uciec od myślenia...

Odkryłam ostatnio MAX TV internetową telewizję Maxa Kolonko i obejrzałam odcinki dotyczące niebezpieczeństwa nam Europejczykom grożącego ze strony muzułmanów, oczywiście jako Europejką wychowana w tradycji chrześcijańskiej również jestem przerażona odmienną i agresywną kulturą. Później przeczytałam książkę "Ludzie Księgi", o hagadzie żydowskiej uratowanej przez muzułmanina... Może to wstyd, ale o convivencii dowiedziałam się dopiero z tej książki, która skłoniła mnie do wielu refleksji i rozważań. Dużo my Polacy poświęcamy czasu nauce o holokauście, o inkwizycji, o nienawiści i okrucieństwie płynącym z braku tolerancji religijnej, zupełnie natomiast nie uczymy o czasach gdzie jak w Hiszpanii współistnieli obok siebie muzułmanie, chrześcijanie i żydzi. Nie uczymy o Sarajewie, gdzie meczety, synagogi, kościoły i cerkwie istnieją obok siebie, wreszcie nie wspominamy o czasach w Polsce, gdy kościoły i synagogi były pełne wiernych, przecież z jakiegoś powodu przywędrowało do nas tylu Żydów i osiedliło się u nas, musieli czuć się tu bezpiecznie, pokochali ten kraj, dopiero później z jakiś powodów coś się zmieniło, tak jak w Hiszpanii. Nie kręci się filmów i nie wspomina na lekcjach historii czasów kiedy ulice polskie były pełne Żydów i Polaków, dlaczego nie mówimy o Zelowie, w którym każdy kościół reprezentuje inne wyznanie, dlaczego zatracamy się we wspomnieniach o agresjach i wojnach wyznaniowych, a zapominamy, że może być inaczej, bo sama historia tego dowodzi, tylko trzeba o niej pamiętać i jej nauczać. Trzeba mówić, że ludzie odmiennych kultur i religii mogą współistnieć ze sobą, że kościoły, meczety, synagogi i cerkwie mogą stać obok siebie nie zatracając swojej indywidualności – tak już bywało w historii naszego świata. Agresywny radykalizm oczywiście powinien być zwalczany, ale bez względu jakiej religii dotyczy, nie powinniśmy natomiast wykluczać możliwości współistnienia. Jeśli nie zmienimy naszego sposobu myślenia, to w końcu uwierzymy, że istnieje tylko nienawiść, bo tylko to będziemy znać i tylko o tym będziemy pamiętać. „Ludzie Księgi”, to piękna, warta przeczytania opowieść, a właściwie kilka opowieści w jednej książce, bo śledząc losy hagady poznajemy wielu ludzi mieszkających w różnych miejscach na świecie, to jak piękne opowieści Szeherezady.