Koń i przyczepa

Zainspirowana wpisem Jacka z Boskiej Woli, tzn. tą częścią w której opisuje on sposoby ładowania koni do przyczepy, i różne związane z tym problemy, postanowiłam też coś napisać na ten temat. Z własnych doświadczeń, już wcale nie takich małych.
Otóż, jak to Jacek stwierdził, koń nie lubi małych, ciemnych pomieszczeń, jest to zwierzę otwartych przestrzeni, pochodzące ze stepów wiekich euroazjatyckich, z dużą dawką klaustrofobii w swojej kształtnej głowie. Na dodatek zwierzę duże, cieżkie, silne i z natury rzeczy zdecydowanie nie chcące wleźć do przyczepy, zwłaszcza kiedy nam, ludziom, bardzo się spieszy. Bośmy tego konia właśnie kupili, sprzedali albo na wystawę się z nim wybieramy i chyba się spóźnimy, bo to stworzenie za cholerę do przyczepy wejść nie chce. A tu pół Polski albo i więcej przed nami, 4.30 rano a kuń się zapiera wszystkimi 4 nogami.

Więc, po kilku latach niezbyt fajnych doświadczeń, po paru zerwanych lonżach, uwiązach, kantarach, kopniakach nawet w głowę, już nie wspominam o kopniakach w inne bardziej zwyczajne miejsca, po przydeptanych kopytem stopach, rękach odartych ze skóry przez bardzo szybko uciekający uwiąz, którego nie chciało się puścić, po przejażdżkach i poślizgach na brzuchu, boku i plecach po głębokim błocie, końskim gównie, topiącym się śniegu, po niezbyt skutecznych próbach zanęcenia smakołykami i całej masie innych półśrodków, zdecydowaliśmy się podejść do sprawy rozumowo i systematycznie i nauczyć stwory zawczasu włazić do przyczepy. W końcu przyczepa jest, do przewozu koni używamy jej teraz okropnie rzadko, no to można ja wykorzystać do treningu.

I tak zrobiliśmy. Bo mieliśmy jechać na jakąś tam wystawę zwierząt i już nam się nie chciało z nimi mocować, chociaż nawet szło nam coraz lepiej.  Tym bardziej, że na wystawę miały jechać również konie młode, którym nie chcieliśmy fundować negatywnych pierwszych doświadczeń.

Zabrało to trochę czasu, ale eksperyment się udał.
Po prostu ustawiliśmy przyczepę z otwartą klapą na pastwisku dla ogierów i poczekaliśmy, co się będzie działo. Koń może jest klaustrofobiczny z natury, ale również okropnie ciekawski - a przynajmniej nasze takie są. W gruncie rzeczy, dużo więcej czasu zabrało mi i koleżance odganianie koni od tych części przyczepy, które nie powinny być gryzione, szarpane, kopane i urwane, niż wprowadzanie zwierzyny do środka, bo posypawszy trap i wnętrze przyczepy kawałkami jabłek, płatkami owsianymi oraz suchym chlebem, należało troszkę poczekać, i po pół godzinie próbowało do przyczepy wejść więcej koni, niż przepisy dopuszczają.
Jakkolwiek, są też konie, na które nie działa metoda marchewki, a kija nie chciałyśmy używać. I właśnie ten ogierek, który na wystawę miał jechać, nie zamierzał do przyczepy wchodzić, a na smakołyki nie był specjalnie łasy. Nie było Monty Robertsa, żeby się poradzić, więc kombinowałyśmy same. No i po obserwacji stwora, doszłyśmy do wniosku, że jednak jest coś, co lubi. Czerwona koniczyna. Której na pastwisku już nie było. A wzdłuż drogi - sporo. Uzbierałyśmy tego ile się dało, ułożyłyśmy atrakcyjną ścieżkę do wnętrza przyczepy-  i - udało się.

Z klaczami poszło łatwiej i szybciej. Nawet za bardzo nie sypałyśmy zanęty, takie były zainteresowane samą przyczepą i co tam mogło być w środku, gumową rączkę od hamulca ręcznego wyciągałam z pyska jednej klaczy ze trzy razy, a to że przyczepa ma jeszcze wszystkie światła i lakier tylko trochę obdarty, to doprawdy cud.

Więc uważam, że można. Właściwie, to nawet wiem, że się da. Trzeba troszkę cierpliwości. No i przyczepa też potrzebna. Zdjęć dzisiaj nie będzie. Śnieg pada.