Z pamiętnika młodego koniarza

Zaczynam od przywołania ich do bramki odpinam górną sprężynę i zapinam uwiązy, następnie odpinam dolną i mówię chodźcie chłopaki

Nie pozwalam się wyprzedzać, ale trzeba być bardzo czujnym i cały czas kontrolować ich zachowanie, myślę, że najlepiej jest do nich cały czas mówić aby były skupione na mnie i nie rozpraszały się.

Uwiązy muszą być długie i luźno popuszczone, ale jednocześnie tak aby się nie zaplątały w nie konie, no i oczywiście jako samica Alfa wchodzę pierwsza

Jak widzicie na zdjęciu Kasia już całkiem wydobrzała tylko chudziutka jest strasznie, a małe już wcina siano i trawkę jak gdzie dojrzy! ...a weterynarz powiedział, że taniej kupić nową kozę niż ratować tą...

Prace polowe moich sąsiadów, naprawdę wygląda to niesamowicie jakby się człowiek cofnął w czasie

No dobra może nie metrykalnie, ale przynajmniej młodego stażem. Chciałam Wam wszystkim pokazać jak moje konie biegają ze mną razem na uwiązie, oba na raz, ale mój małżonek "słodki" zrobił tak poruszone zdjęcia, że nic nie widać. Tak więc pokarzę Wam to co daje się rozpoznać, gdzie koń a gdzie człowiek i opiszę jak do tego doszło, że zaczęłam się zachowywać tak bardzo niepodręcznikowo. Oczywiście zaczęło się z lenistwa czystego, nie chciało mi się na pastwisko chodzić dwa razy, do tego bardzo mi się kiedyś śpieszyło do czegoś bardzo ważnego i złapałam oba na raz i mówię - idziemy chłopaki! i poszły i tak się to zaczęło, że teraz je sprowadzam razem wprowadzając bieg ostrożnie, do tego są potrzebne długie uwiązy i mnóstwo uwagi, bo potrafi jeden się spłoszyć, albo zastrajkować i stanie, podczas gdy drugi idzie i tu trzeba wiedzieć i wyczuć kiedy którego popuścić, kiedy jeden uwiąz przełożyć do drugiej ręki itd. No i oczywiście nigdy nie wyprowadzam ich rano w ten sposób, bo rano są spragnione swobody, często są pobudzone, no i mam problem ostatnio z Lisiakiem, otóż podczas wyprowadzania go porannego na wybieg zaczyna mi szarpać łbem i wyprzedzać, biegnąc często. Najczęściej wtedy puszczam go na długość uwiązu i skręcam gwałtownie aby musiał wyhamować. W skrajnych jednak przypadkach gdy nie chce się uspokoić i wiem, że nie wygram, bo nie ta siła, a nie chcę aby się przekonał, że może mnie wziąć przez siłę, to zaczynam biec razem z nim, tak aby myślał, że właśnie o to mi chodziło, jeszcze go popędzając, gdy wbiegniemy już na pastwisko daję komendę stój, zwykle działa, odpinam uwiąz i chwalę go. Ale przecież nie o to chodzi, aby robić takie sztuki, tylko o to aby sam z siebie nie zaczynał biec. Nigdy wcześniej tego nie robił, zachowywał się natomiast w taki sposób Dżygit, który wydawał się niezrównoważony, a teraz Dżygit to oaza spokoju i opanowania, natomiast dobrze wychowanemu Lisiakowi odbija, mam nadzieję, że mu minie, tak jak minęło Dżygitowi, może to są właśnie te niespodzianki, których potrafią przysporzyć ogiery młode swoim właścicielom...