Dnia 27 kwietnia o poranku

urodziło nam się następne źrebię.
Poszłam wczesnym ranem za górkę, one tam lubią być od wschodu słońca bo tam dużo wcześniej słońce wstaje i ciepło jest, niż u nas, na dołku. No i widzę, że właściwie wszyscy leżą, a Kuklika nie ma. Podeszłam bliżej, to się wyjaśniło, nie dość że Kuklik się nie zgubił ( a miałam już wizje, jak to ja, że wilki go zeżarły, albo jakie dzikie psy ), ale przybyło nam COŚ. Wiotkie takie, chwiejne, na nogach niezbyt pewnie się poruszające, ale trzymające jedyny słuszny azymut - kierunek cyc ( z mlekiem matki, rzecz jasna ).
Za cholerę nie mogłam się dopatrzeć, czy to dziewczyna czy chłopak, Opresja jest bardzo opiekuńczą i ostrożną matką i nikomu włącznie ze mną nie pozwala podejść.
Wrzucam ten milion zdjęć i się cieszcie.

-"No i co tak leżysz, 

tak się przecież nie da pić mleka. Wstawaj, matka!"

-"Pobawić się chciałem. Ale ona mnie odgania."

-"A ten mały myśli tylko o mleku."

-"No weź mu powiedz, że ja się chcę z nim bawić."

-"A może jednak nie? Z takim osłem?"

-"No bo zobaczcie sami, czy to jest koń?"

-"Osioł, zając."

-"Ja, to jestem koń. On to jakiś makaron."

Zmęczeni.

Wstać,

to jest bardzo

trudna praca.

A po pracy trzeba coś zjeść. Niestety, zabawa z kolegą nadal niedozwolona,

więc rozczarowany Kuklik zajął się seksem.

Oboje są trochę za młodzi, ale cóż, praktyka czyni mistrza.
Szkoda tylko, że partnerka zupełnie niezainteresowana.

-"Ciągle jeszcze nie można się pobawić?"

-"Nie!"

Okazało się, że jednak chłopak.