Z czerni w szarość.

A plany były takie wielkie.

Zaczęło się od długich i bezładnych poszukiwań czarnego ubrania, w końcu znalazłam komplecik tzw. pogrzebowy. Spodnie czarne aksamitne z lampasikiem atłasowym, bluzka czarna, buty czarne, skarpetki też, kurtka czarna, bielizna, może właściwie czernizna? Też czarna. Wsiadłam w samochód, czarny, nomen omen. I udałam się na początek protestować u Inkwi. A ona we fioletach z akcentami oranżowymi. Skarciłam surowo. Nie odniosło skutku. Dała mi kawy z mlekiem ( nie czarnej )- jak mogła! Sabotaż! Ada w szlafroku zielonym - jak mogła! Dywersantka! Protestowałyśmy wytrwale wewnątrz Inkwizycyjnej kuchni, potem pojechałam do domu na malutką chwilkę, żeby sprawdzić, jak postęp prac, a następnie pojechać protestować w Jeleniej Górze, w Mirsku, i w ogóle wszędzie.

Niestety, rzeczywistość, jak to ona potrafi, wywinęła koziołka, i zamiast w nobliwych czerniach protestować w sprawie wielkiej a słusznej, Agniecha  przebrała się szybciutko, szybciutko w łachy robocze i spędziła dzień razem z  Panem Zbyszkiem szuflując ziemię z kamieniami na zmianę z grzebaniem w tzw rząpiu w piwnicy, oraz z bohaterskim kręceniem spiralą ( nie tą, o której myślicie, drodzy czytelnicy, w związku z protestem i ogólnie antykoncepcją ) ale tą, którą przepycha się zatkane kible. Oraz dreny podpiwniczne, jak się okazało. I tyle wyszło z protestowania.

Ale za to, co najmniej 5 metrów rowu wykopane, parę wiader  szlamu z rząpia wyciągnięte, woda z drenu spływa, jak z wodospadu Szklarka co najmniej, a piwnica do tej pory - sucha! Deszcz natomiast - leje. A woda w rzece - podnosi się.

Ale co tam będziemy się przejmować drobiazgami.

Ocet jabłkowy zrobił się  w międzyczasie i zlany już do butelek, chociaż mi przybrakło paru.

Martwa natura z octem jabłkowym.

Konie łażą po pastwisku i żrą bez chwili przerwy.

Chociaż czasem zdarzy im się zrobić coś dziwnego.

Szerszenie natomiast wciąż szturmują.

Jaki sympatyczny! Może da się je lubić?

Kończę dziś, bo nic już nie mam do powiedzenia.