Konie

Konie
Konik polski, to rasa koni małych, pochodzących od dzikich koni Tarpanów występujących na obszarze Europy. Tarpany, które przetrwały zostały odłowione i umieszczone w prywatnym zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich. W 1808 roku z powodu panującej biedy zostały rozdane do użytkowania chłopom, w wyniku krzyżowania się z lokalnymi końmi wykształciła się rasa nazwana przez prof. Vetulaniego konikiem polskim. Konik polski charakteryzuje się wysoką inteligencją, łagodnym charakterem, jest odporny, wytrzymały, ma niski wzrost (do 140 cm), silną budową ciała, twardy róg kopytny. Jest to rasa późno dojrzewająca (3-5) i długo żyjąca. Konik polski to przede wszystkim koń wierzchowy, do rekreacji, rajdów konnych i wycieczek doskonały. Jego niski wzrost sprawia, że wielogodzinne siedzenie w siodle nie jest uciążliwe, jest odważny i dzielny. Nadaje się również do prac rolnych i lekkich zaprzęgów, a jego łagodny charakter i inteligencja sprawia, że jest niezastąpiony w hipoterapii. Konik polski to świetny wybór dla całej rodziny, również dziecka, bo gdy nasz mały jeździec dorośnie, to nie będzie musiał rezygnować z jazdy na swoim przyjacielu, konik polski bez uszczerbku na zdrowiu poniesie jeźdźca o łącznej wadze do 130 kg

środa, 24 września 2014

Co robię, kiedy mnie tu nie ma...

Trzeba się trochę wytłumaczyć z tej długiej ciszy.
Dużo zajęć jak zwykle.
Niektóre niezwykle ciekawe, emocjonujące i z lekka przerażające.
Uczyliśmy się powozić.
Z szacunkiem dla konia.
Wcale to nie takie łatwe.
Na szczęście na początku mieliśmy drewnianego konia z lejcami, coby na nim się uczyć powozić z wyczuciem.

Zrobiliśmy sobie trasę ćwiczebną na łące za stajnią.
Pożyczyliśmy konia, bo nasza Dirka z dużym wyczuciem sytuacji ochwaciła się parę dni przed rozpoczęciem nauki.
Koń pożyczony był niemłody, cierpliwy, łagodny i kochany. Kiedyś zresztą był nasz. Miło było znowu go trochę pomieć.

Tak to wyglądało w dużym skrócie.







A po pracy trzeba się zrelaksować.

18 komentarzy:

  1. A po co ci ta umiejętność ,dla samej przyjemności i satysfakcji ,czy może są jakieś inne powody ?
    Na jakim etapie jesteś jeszcze się spinasz ,czy już jest to przyjemność ?
    Fajny koniś :)))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To był tylko tydzień. Potem kuń pojechał do domu a nasz ciągle niesprawny...Były chwile, że czuło się, że to może być przyjemność.

      Usuń
  2. No, nareszcie! Kiedyś jeździłam dokartem - cudna bryczuszka! Kuń wygląda jak zrelaksowany Frodo!
    Trochę Ci zazdraszczam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Eee.. Tyle stresu. Ale i radochy. Że jedzie tam gdzie chcesz.

      Usuń
    2. A, zapomniałam powiedzieć, że koń ma śliczną maść.

      Usuń
    3. Jak to konik polski. Maść myszata z pręgą ( grzbietową ). Chociaż myszaty myszatemu nierówny. A Milka faktycznie, ma bardzo ładny, popielato - szary odcień.

      Usuń
  3. Ale czad!!! Myślałam o Tobie intensywnie, a o Paulinie to w ogóle;) Że zmarniała na tej wege diecie;) I to teraz musiałaś zniknąć, jak ja się wierzchem uczę? I skoniałam doszczętnie? I chcę konia mieć????!! (Bo kota już mam sporego;) Żeby mi to było ostatni raz!!!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Aj tam zaraz ostatni raz, jak Paulina może znikać, to i ja mogę.:-) Naprawdę myślisz, że to od weganizmu tak ją zniknęło?
      Kota masz w głowie, czy w domu?
      Ostatecznie na dużym kocie ( weźmy takiego Behemota na przykład ) mogłabyś jeździć wierzchem.

      Usuń
    2. Kota mam w głowie tylko swojego, na podwórku pożyczone lotajom. Martwię się o Paulinę - miałam dać przepisy, opierniczam się ,a ona może czeka głodna???;)
      Agniecha, jak ja Ci tych koni zazdroszczę;)))

      Usuń
    3. No to daj jej! Ona sfrustrowana może, zastanawia się, czy by carnivorem znowu nie zostać i pożerać braci mniejszych.
      A poważnie, trochę się martwię o naszą Paulinę. Anie widu, ani słychu.

      Usuń
  4. Relaks najcudniejszy. Jako wczesna nastolatka miałam okazję uczyć się powozić, ale teraz chyba bym się bała.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja właśnie też się boję! Wyobrażam sobie,co będzie, gdy koń poniesie... Słyszało się historie różne. To już wolę spadać z grzbietu końskiego.:-)

      Usuń
  5. witam,od jakiegos czasu podczytuję Pani bloga,poniewaz mojTata za namową dziadka kupił konika polskiego -klaczkę o imieniu LUNA.Jest piękna ,urocza ale uparta.Mój tata jest w niej zakochany ale o koniach wiemy niewiele.Moze moglibyśmy odwiedzić panią i porozmawiac troche o koniach.Mieszkamy w okolicach Piotrkowa Tryb.Mariola.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzień dobry.
      My jesteśmy dwie, Paulina i Agnieszka,
      Agnieszka z okolic Jeleniej Góry, a Paulina z okolic Łodzi.
      Pani chyba będzie bliżej do Pauliny.
      Proszę wejść na profil , tam chyba jest możliwość kontaktu.
      Pozdrawiam, Agnieszka

      Usuń
  6. Ooooo, chcialoby sie az!
    Ale relaks najfajnieszy::)Yhha:)

    OdpowiedzUsuń
  7. Relaks mnie powalił...konie są takie cudne i kochane:)
    Pozdrawiam ciepło

    OdpowiedzUsuń