Uwięzieni za młodu.

Jakoś w maju popełniłam wpis o narodzinach naszych tegorocznych źrebaków, między innymi  TU.
Czas leci, wszystko się zmienia, malutkie źrebaczki podrosły znacznie i nadszedł ten ważny moment odsadzenia od matki czyli mleka.

Nadziak i Dike, jeszcze na wolności.

Kalina, wyładniała niemożebnie.

Morena, najpiękniejsza i najdziksza.

Błysk, tegoroczna oferma.

Laszka.

Cóż, stresujące to na początku, zarówno dla matek, jak i dla ich potomstwa. Są różne teorie, jak taką separację przeprowadzać, by nie generować więcej stresu niż nieuniknione minimum. My stosujemy metodę następującą: podstępnie wprowadzamy matkę z dzieckiem do boksu w stajni, a następnie mamunię szybciutko wyprowadzamy a źrebięciu zatrzaskujemy drzwi przed nosem. Tragedia, rozpacz i przerażenie. Wielkie rżenia, dzikie podskoki.
Przez następnych parę dni matki stoją w swojej części stajni i nie ruszają się od przegrody. Źrebaki rżą przeżałośnie. Zły człowiek karmi i poi źrebięta, daje im smakołyki, zaczyna przyzwyczajać do faktu, że nie tylko od matki koń jest zależny. 

Ważny to okres w życiu naszych koni, właściwie jest to pierwsza część procesu oswajania i przyuczania do słuchania człowieka. Oczywiście, nasze zwierzątka mają z nami często do czynienia, dają się głaskać, dotykać wszędzie, podają co niektóre kopyta. Ale do chwili odsadzenia od matek nie narzucamy im się z ludzką obecnością, i jakimś treningiem. Nie noszą kantarków, nie chodzą na uwiązie. Standartowo były od urodzenia wiosną wszystkiego dwa razy w stajni w boksie, raz do opisania źrebięcia do paszportu, a drugi raz, do pobrania krwi do badań genetycznych. Poza tym, sielanka na pastwisku.
Teraz, przebywając w boksach, nasze źrebięta uczą się cierpliwości, bo nie ma już wymienia na zawołanie, tylko siano i woda, kiedy człowiek przyjdzie. Uczą się granic - boksu, czasu.
                                   

Dike uwięziona.

Laszka zęby ostrzy.

Takie na przykład picie wody z wiadra,  to wcale nie jest takie proste na początku.

Pomijając początkowy okres tęsknoty za matką / wymieniem, nasze źrebięta nabywają raczej pozytywnych skojarzeń  związanych z człowiekiem, stajnią, boksem. Są szczotkowane i pieszczone, dostają kawałki jabłek czy inne smakołyki. Uczą się dawać sobie nakładać i zdejmować kantar, chodzić za człowiekiem na sznurku. Takie podstawy końskiego dobrego wychowania.

Fakt, dla nas ten okres to zdecydowanie więcej pracy przy koniach, bo normalnie karmimy  stado w zimie 2 razy dziennie, a piją same z wodopoju, a obornik sprzątamy w stajni raz do roku mechanicznie, tylko dookoła co tydzień, dwa się pozgarnia na kupy i ciągnikiem zbierze...

Bo teraz pięć razy dziennie czterem pacjentom niecierpliwym trzeba dać jeść i pić. Przy piciu trzeba przy każdym czekać, wiadro trzymać, bo one na początku lubią nogi wkładać do wody albo przewrócić chcą. Słomę zmieniać. W międzyczasie każdego parę razy dziennie odwiedzić, poczochrać,  pogadać, pobawić się. Szczotkę pokazać, wyczesać, na początku tego też się boją, potem się opędzić trudno, bo szczotkowanie takie przyjemne. Przyzwyczajanie do kantara też trwa trochę, bo się boją. Dzisiaj założyłam po raz pierwszy trzem, czwarta nie chciała. Kiedyś zechce.