Mała - Wielka Tragedia...

Z Michałkiem w łóżku

W naszym mieszkaniu, na swoim placu zabaw-drapaku

Tu zwiedza belki stropowe, w jakimś pałacyku przerobionym na hotel, nie pamiętam już gdzie, ale zebrał tam cały kurz jaki był

Jak to jest, gdy tracimy ukochane zwierze, takie, które towarzyszyło nam przez pewien niekrótki czas, takie które wyznaczało sposób naszego życia, które było ważnym elementem we wszystkim co się w naszym życiu działo, ja dalej nie wiem, bo tyle się wydarzyło, że nie mogłam zapłakać nad moim kotem...

Kaktus, towarzyszył nam od samego początku naszego małżeństwa, ba! wzięliśmy go jeszcze przed ślubem i żył z moim mężem coś koło roku zanim się pobraliśmy, miał więc około dziesięciu lat, gdy planowaliśmy nasze wyjazdy, to wszystkie rezerwacje były uzależnione od tego, czy możemy się zatrzymać z kotem, tym sposobem nasz kot zwiedził prawie całą Polskę, sypiał w pałacach i na kwaterach prywatnych, czasem nawet wypuścił się samodzielnie na jakieś małe zwiedzanko, ale zawsze wracał. Mieszkał z nami w bloku w mieście i przeprowadził się z nami na wieś i zamieszkał z innymi kotami, był z nami zawsze.
To był niezwykły kot, dużo podróżowaliśmy, a Kaktus głównie przesypiał całą drogę z punktu A do punktu B, ale nie wiem jak i dlaczego zawsze wiedział gdy wracaliśmy do Piotrkowa, budził się z najgłębszego snu i zaczynał wyglądać przez okno i miauczeć, gdy tylko minęliśmy tablicę informacyjna z nazwą miasta. Nie wiem również jak to możliwe, że gdy zmarł ojciec mojego męża, nasz kot przychodził przez półtora miesiąca co  rano do jego łóżka i lizał mu głowę, nigdy wcześniej ani później tego nie robił, skąd wiedział, że Michałek cierpi i trzeba go pocieszyć, to pozostanie dla mnie zagadką na zawsze.

Kaktus był kotem, który aportował piłeczkę, nikt go tego nie uczył, kiedyś zrobiłam mu piłeczkę z folii aluminiowej do zabawy, rzuciłam ją, a on ją przyniósł i puścił koło mnie, uwielbiał biegać za piłeczką

Kaktus, nie był kotem przymilnym, nie lubił być zawsze i wszędzie głaskany i gdy ktoś złamał tą zasadę to był o tym informowany drapaniem i gryzieniem, był też niezwykle mściwy, gdy się już go złośliwie pogłaskało wtedy gdy sobie tego nie życzył i na dodatek uciekło się przed jego zemstą, to można było być pewnym, że wcześniej czy później, gdy człowiek już zupełnie o tym zapomni on się zemści do krwi. Dlatego wszyscy się go bali, a dla przypomnienia o swojej naturze wyjątkowej, nie przestawał machać ogonem, dodatkowo był piękny, piękny i zły, tylko my akceptowaliśmy go całego z jego wszystkimi wadami i zaletami.

Kilka dni temu, już po karmieniu zwierząt i nocnym paleniu, tak gdzieś godzinę po tym wszystkim usłyszałam potworny miauk pojedynczy dobiegający z kotłowni (koty zimą mieszkają w ciepłej kotłowni), byłam akurat w kuchni, a kotłownia jest za ścianą z wejściem z zewnątrz. Wybiegłam przerażona z domu, dopadłam do drzwi, otworzyłam, a tam na podłodze wszystkie koty leżały nieprzytomne, zawołałam Michałka, wynieśliśmy je na koc i przenieśliśmy do domu, po paru minutach zaczęły łapać powietrze, dusiły się, musiało je strasznie boleć, bo miauczały przeraźliwie, nie mogły podnieść się, dostały drgawek i zaczęły tracić temperaturę. Okno było otwarte, aby im zapewnić powietrze, ale wiał chłód, więc je zamknęliśmy i termofor z ciepłą wodą położyliśmy między nimi, czołgały się bidy do mnie i do termoforu, bo nie były w stanie chodzić. Nie wiem ile to wszystko trwało, w między czasie dotarło do mnie, że Kaktus już się nie ocknie, bo nie żyje, ale nie mogłam nawet nad tym się na chwilę zatrzymać, bo pięć innych kotów walczyło o życie, tylko Michałek zapłakał...

Dziś jest już po wszystkim, Kaktus jest pochowany, a koty żyją, choć straciły słuch, część całkowicie, a dwa częściowo. Ten post jest pamięci Kaktusa - kota, który był z nami zawsze i wszędzie.

Pił wodę tylko z kranu, nawet na wyjazdach, tu w pokoju hotelowym w górach

Tu wspomniane wylizywanie głowy Michałkowi

 Czasami ludzie się dziwią, jak można kochać zwierzę, a ja wiem, że to niesamowita relacja, bezwarunkowa, bez pretensji, wymagań, humorów, to relacja zupełnie inna niż międzyludzka, my zawsze mamy jakieś oczekiwania, a zwierze po prostu jest, wystarczy się otworzyć i nie dać się wyśmiać i ograniczać innym, a można doświadczyć niesamowitych rzeczy. To tak jak z czytaniem książek, można mieć więcej i żyć intensywniej.


Żegnaj Kaktusku - nie zapomnimy Cię nigdy.