Się zrobił ten nastrój.

 Jakoś jednak, nawet nie w ostatniej chwili, pojawiła się potrzeba wykonania ruchów w celu stworzenia właściwego nastroju. Latający wymarudził swoją choinkę - pojechaliśmy, wybraliśmy nawet szybko, kupiliśmy i wróciliśmy. Idąc za ciosem, zaraz ją rozpakowaliśmy z ciasnego ubranka, nie czekając jak co roku do tej pory na dzień Wigilii z ubieraniem drzewka. Były oczywiście narzekania, że mała, że chuda.  

Zapowiedziałam Latającemu, że skoro sam chciał, to niech sam ją ubiera. A on jak zaczął ubierać, to mu się w głowie zaczęło kręcić i mdleć chciał. No wiecie co, osłabnąć od ubierania drzewka bożonarodzeniowego - takiej jednostki chorobowej jeszcze nie było. Ale już jest. Tylko stosownej nazwy łacińskiej brakuje, a ja łaciną nie władam.

365 bombków najróżniejszych

i co roku więcej zwierzaczków wokół szopki

No więc ubrać musiałam ją ja. A jak ja ubieram, to nie ma, że drzewko małe, wszystkie bombki trzeba upchnąć. No prawie. Śmieliśmy się, że nasza choinka pewnie ma na sobie 365 ozdób. Dla każdego dnia Nowego Roku jedną.

I zwierzę się Wam, czytacze drodzy, że świętowanie we dwójkę mnie się podoba. Nie ma ciśnienia, że już, że teraz, że to i to i tamto być musi. Więc nie musiało. Teraz tylko zapamiętać to uczucie swobody i przypomnieć sobie za rok, gdy znowu będziemy w większej grupie.

wyszło 48 sztuk

Okazało się nawet, że umiem zrobić barszcz i pierogi z kapustą i grzybami. Latający twierdzi, że wyszły lepiej, niż mojej Mamie,  komplement wbił mię w dumę wielką, bo Mamusi naprawdę dobrze wychodzą te dania.

Poza tym, stwierdziliśmy, że skoro kościół takie różne nieładne zachowania ma ostatnio, to nie zamierzamy go wspomagać kupowaniem opłatka. Wróciliśmy więc do tradycji wczesnochrześcijańskiej i od tej pory będziemy się łamać chlebem. Ortodoksami katolickimi nigdy nie byliśmy, a Pan Bóg się nie obrazi. Wiem to na pewno.

wiatr okrutnie sponiewierał nasz wieniec,
więc po reanimacji zdobi teraz pokój, a nie taras

Pierwszy dzień Świąt przyszedł pobielony śniegiem. Pięknie było. Cisza taka o poranku, jakby nikogo nie było na świecie. Ani samochodu, ani człowieka na ulicy, ani żadnego dymu z komina. Dzień po tym, jak nastąpił koniec świata. Trochę straszno, ale jednak przepięknie.

A że zapowiedzieli parodniowe minusowe temperatury po opadach śniegu, to dzień pierwszy Świąt wyznaczyliśmy na odrobaczanie naszego końskiego stada.

Po niespiesznym śniadaniu zamknęliśmy stajnię, żeby tam kopytne nie wlazły. Oczyściłam z końskiego g. klepisko pod zadaszeniem z tyłu. Zadałam siana po raz pierwszy w tym sezonie, życząc łakomym paszczom "Wesołych Świąt". Niech i one też coś mają z tych Świąt. Kiedy konie żarły na dworze, przepychając się i kopiąc jak to one, my w biegalni rozścieliliśmy nową warstwę słomy. 

A jak już zżarły i polazły dalej na pastwisko, wróciliśmy z flaszką środka odrobaczającego, dwiema strzykawkami, i już można było zaczynać. 

Najpierw w stajni napełnić dwie strzykawki odpowiednią dawką medykamentu, odpychając nachalnego kota, potem wyjść na dwór, założyć koniu kantar, zdać uwiąz w silne ręce Latającego, zasłonić koniu oczko od strony strzykawki ( bez igły, bez igły ) i wcisnąć zawartość do pyszczydła. Czynności powtarzać, aż ostatni koń zostanie odrobaczony.

Ostatni koń, jednakowoż, wykazał się niesubordynacją i pobrał tylko pół dawki, a następnie wyrwał się Latającemu i oddalił w kierunku przeciwnym do właściwego.

Złapałam, uspokoiłam, odpięłam sznurek od kantara, żeby sobie krzywdy nie zrobił, następnie pamiętając nasze traumatyczne doświadczenia z szaloną klaczą o imieniu Malina, nastrzyknęłam resztką dawki dwa kawałki suchego chleba. Weszły gładko i bez stresu.

Latający pultał się oczywiście, że co to koń taki nie wytrenowany ( Agniecha - twoja wina, twoja wina, twoja bardzo wielka wina ), nie dał sobie wytłumaczyć, że u niej to był pierwszy raz, i ma prawo, a właściwy trening posłuszeństwa jeszcze przed nią. Nie i nie, ja zła koniowłaścicielka jestem i już.

Ale tak czy siak, stado odrobaczone, a Latający się teraz relaksuje kulinarnie, przyrządzając na wieczór bażanta w grzybach. Będziemy się lukullusowo obżerać.

Życząc wszystkim samych przyjemności w drugim dniu świątecznym, idę sprawdzić, czy ziemniaczki się ugotowały.