Czuję się nieco winna.

Że tak długo już nie piszę, a właściwie obrazków nie wklejam z krótkimi objaśnieniami, bo co to za pisanie. Pisanie na tym blogu zawsze było domeną Pauliny, ale gdzie ona, no gdzie, ja się pytam?

Wrzucę tu więc parę zdjęć, żebyście nie myśleli, że również Agniecha zupełnie już znikła.

Zgodnie z coroczną tradycją, zrobiliśmy ocet jabłkowy, i zgodnie z ową tradycją, chwalę się i puszę. Dobry wyszedł w tym roku, lepszy niż poprzedni, a tamten też nie był przecież najgorszy. Jabłka musowo z wysoką zawartością cukru, po takiej ilości słońca w tym sezonie.
Ponad 20 litrów wyrobu ekologicznego najwyższej jakości wyprodukowaliśmy, stosując sprawdzoną już metodę minimalnej pracy włożonej, czyli sok z jabłek przez siebie zrobiony wlaliśmy do 2 beczułek, przykryliśmy pieluchą tetrową podwójnie złożoną i zostawiliśmy w kącie w garażu na 2 miesiące. Ach, jakże tam muszki owocowe się podniecały... Co widomym znakiem prawidłowo zachodzącej fermentacji octowej jest. Oto on - jeden w 42 butelkoosobach.

Cudne, nie uważacie?

Ach, ten kolor. Zapach i smak również najwyższej jakości, ale tego jeszcze się nie da przekazać cyfrowo.

Zrobiliśmy też musowo mus jabłkowy, ale nie będę przecież robić zdjęć każdego słoika. Wyszedł nieziemsko smaczny. Zajadamy się. Z jogurtem. Żeby zdrowo było.

Nadal też hodujemy konie, chociaż ostatnio to one same się hodują, a mi się zdarzy okiem rzucić, czy wszystko w porządku i czy zgadza się liczba kopyt, ogonów i głów.
Zdjęcia sprzed opadów śniegu, teraz już inne kolory dominują w krajobrazie.

Zmiana klimatu to już fakt - 7 tygrysów w lesie to jest dowód nie do zbicia.

Tutaj też znajduje się pewna ilość zwierząt.

Już opadły liście i zniknęły ciepłe kolory.

W labiryncie.

A to nasz najlepszy tegoroczny ogierek, niejaki Niemen.

Jak na razie, zima. Szara, ciemnawa, wilgotno zimna. Z domu nie chce się wychodzić. Mam wielką nadzieję, że nie wszyscy tak pełzają bez energii jak ja.

Pa, pa.