Męczę zwierzęta.

Z dużą przyjemnością zresztą. Jak co roku o tej porze roku ( chociaż w tym roku wcześniej niż rok temu ) zamieniam się w klawisza. Pora odsadzenia źrebiąt od matek nadeszła. Pierwszy wielki stres. Do tej pory życie było takie piękne, proste i przewidywalne. I nagle wszystko się zmieniło. Nie ma MLEKA !!!! Nie ma MAMY!!! Mamę tylko widać ale nie można jej dotknąć. Można, oczywiście, wydzierać się rozpaczliwie, ale ona nie zawsze odpowiada. Nie zawsze też chce się jej przyjść i popatrzeć na córkę/syna. Woli wyjść na pastwisko i wyżerać starą trawę. Albo podrywać Mazura, chociaż on jest tylko wałachem. Więźniowie pozostają w stajni. W tym roku jest ich troje. Każdy więzień ma osobny boks.  Ja, jako klawisz, ale dobry klawisz, dokładam siana, przynoszę wodę w wiadrze. Oooo co to jest, czy to się na mnie nie rzuci? Takie są zazwyczaj pierwsze reakcje na wiadro. Potem już piją jakby nigdy nic innego nie robiły. Na początku trzeba bardzo uważać przy karmieniu i pojeniu, bo więźniowie próbują ucieczki. Po paru dniach nie będzie już tego problemu. Zakoduje im się, że z boksu się nie wychodzi, i już można będzie bez kręcenia oczami dookoła głowy, bez zastawiania drzwi swoją mizerną osobą, otwierać i zamykać, wchodzić i wychodzić. Za 3 tygodnie, kiedy otworzę im drzwi od boksu na wolność, nie będą nawet próbowały wychodzić. Trzeba będzie najpierw przełamać niewidzialną granicę. Oczywiście, żeby osłodzić im pobyt w więzieniu, więźniowie są okropnie rozpieszczani - dostają a to kawałek jabłuszka, a to skórkę od chleba. Pobyt w więzieniu z punktu widzenia oprawcy/człowieka, jest bardzo przydatny. Stworzenie wchodzi dzikie, a wychodzi udomowione. Nauczone nakładania i zdejmowania kantara już zupełnie bezstresowo, nauczone początków podawania kopyt, nauczone czesania, szczotkowania, reagowania na własne imię ( to oczywiście tylko odruch Pawłowa; kiedy ja wołam “Mrówka, chodź”, trzymając zanętę w ręku, to głupi by nie przybiegł ). Nauczone, o paradoksie, zaufania do człowieka. W tym roku, jako że dwie z mam były mamami po raz pierwszy, trzeba było kontrolować wymię, co z mlekiem, coby nie było jakiegoś zapalenia wymienia. No, przyznam się, że dojenie kobyły to dla mnie nie pierwszyzna, więc i tym razem zdoiłam nadprodukcję Opresji, a przede wszystkim Mgiełki (wymię osiągnęło wymiar prawie jak u krowy) bez problemu. Malina nie chciała. Co prawda, za pierwszym, a i drugim razem na początku dojenia Mgiełki wyleciał twarożek. Teraz, po dwóch dniach, wymię robi się już miękkie i mniejsze, więc wkrótce laktacja ustanie. Mądrzy twierdzą, że matkę dobrze jest lonżować, to wtedy nadmiar mleka się sam ulewa, ale nasze klacze galopują po pastwisku, więc ci sami mądrzy, popatrzywszy, powiedzieli, że nie ma jednak potrzeby. Natura daje radę. Tak jak być powinno.

Więzień Mrówka

Tutaj Paulina mogłaby kąśliwie zauważyć, że jej chłopaki ( które kupiła ode mnie) nie były wcale tak dobrze wychowane. I miałaby oczywiście rację. Wtedy jeszcze byliśmy mniej profesjonalni. Z dobroci serca odstawialiśmy źrebaki od matek bardzo późno, co sprawiało, że będąc w boksie, były już sporymi dzikimi bydlętami, których można było się bać, i czasem faktycznie, strach było wejść. No a potem my, a i oczywiście nabywca, a zwłaszcza niedoświadczony, miał kłopot z taką niewychowaną dziczyzną.

Kończę, bo zaraz zaczyna się wieczorny więzienny obchód.