Moje skarby, moje konie, moja duma, miłość, moje życie... moje konie... dostały dziś nowe pastwisko. To niesamowite jak się zmieniają, jak rosną, jak nabierają masy, już sama możliwość patrzenia i dotykania tych cudownych zwierząt jest niezwykłym przeżyciem, a najlepsze dopiero przed nami, wspólne wędrówki. Straciły już zimowe futro i teraz lśnią idealną powierzchnią idealnego ciała, choć są jednej rasy, to różnią się niezmiernie Dżygit ma delikatną sierść, gęsty niesamowicie ogon i grzywę, jest niski i muskularny, natomiast Lisiak ma szorstką sierść, rzadszą grzywę i ogon, za to poprzetykany jasnymi pasmami jak promykami, jest smuklejszy, ale i wyższy, przekroczył już 140 centymetrów. Pewnie jeszcze się zmienią...
Jak warto zaufać swoim dziecięcym marzeniom przekonałam się na własnym przykładzie, od dziecka chciałam jeździć konno, ale mama mi nie pozwalała, gdyż sama miała wypadek podczas konnej jazdy, a że ja byłam dzieckiem wyjątkowo drobnym, to nawet nie było o czym dyskutować nie i koniec!
Teraz sobie myślę z perspektywy czasu i dorosłej kobiety już 34 letniej, że może to i dobrze, że nie spotkałam się w stajni czyjejś, z czyimiś końmi, jako zwykły jeździec, może stałabym się takim właśnie jeźdźcem widzącym w koniu tylko narzędzie do spełnienia własnych potrzeb, a nie indywidualny, cudowny niepowtarzalny byt, który sam w sobie jest czymś wspaniałym.

Choć ta przygoda nie powinna się dobrze skończyć, wszyscy to przewidywali, drobna kobieta, która wcześniej konia widziała co najwyżej na obrazku, ktoś kiedyś dał się przejechać na zmęczonym spoconym koniu, a tu dwa ogierki, nie ułożone... To wszystko było prawdą, ale wiedziałam, mimo strachu, mimo wszystkich czarnych scenariuszy, że to moje marzenie, moje powołanie, moje życie. Warto wierzyć w swoje dziecięce marzenia i spełniać je jeśli tylko mamy możliwości, bo te pierwsze marzenia dziecięce mogą się okazać naszym powołaniem.

Teraz już nie o koniach a o psach, poznałam pana, który był wcześniejszym właścicielem Zoe. Pies gdy go zobaczył oszalał ze szczęścia, właściciel zachowywał się z taką czułością o jaką bym nie podejrzewała mężczyzny w stosunku do zwierzęcia. Zoe jest mu bardzo bliska, ale życie potoczyło się tak, że został sam z psem w małym mieszkaniu i pies cały dzień był sam. W poprzednim domu Zoe nie wszyscy z psem byli związani i dlatego być może jej dziwne zachowanie ujawniające się w pewnych okolicznościach. Natomiast jestem pewna co do miłości tegoż pana i psa obopólnej, to po prostu było widać i słychać zresztą też.

 Jeszcze na dokładkę widać, ze jesteśmy w trakcie malowania..., ale na szczęście wszystko się kiedyś kończy...!