Dzień nijaki oraz ponury.

Kiedy dzień jest nijaki oraz poniekąd ponury, człowiek też jakby flaczeje. Gdyby nie pewien przymus wewnętrzny, oraz zewnętrzne obowiązki, to w taki dzień chyba by się wziął i rozpuścił i zostałaby po nim nieciekawa, brudnawa plama na podłodze.

Pomimo rozlazłości ogólnej, wylazłam z nory, i choć pogoda zdecydowanie już nie spełnia moich życzeń w zakresie zimy marzeń, to jakoś się dało.
Doszłam więc do stajni - koniom nie wytłumaczysz, że nie chce ci się - dałam im siana. Tak ładnie pachniało, że od razu świat zrobił się odrobinę mniej brzydki. Popatrzyłam w kilkanaście par wielkich brązowych oczu - znowu mi się polepszyło.
Dałam żryć kocie stajennej, ona jest tak rozkosznie zadowolona, jak sobie zje, że aż miło popatrzeć.
Potem zawędrowałam do szklarni, a tam roszponka sobie rośnie, jak i sałata już gotowa do konsumpcji, trybułka i zielona kolendra. Uszczknęłam co nieco i z zieleniną już prawie optymistycznie maszerowałam do domu. Miło w środku zimy wciągać kanapki z własnym zielonym, zdrowym zielskiem, to mnie kręci, naprawdę. No i znowu mi się polepszyło.
Potem robiłam to i owo, jak to w domu i zagrodzie, potem polazłam znowu do stajni, bo jedna nasza klacz starawa już, przemianę materii ma nieefektywną, żre tyle co inne, a chuda jak szkapa, nota bene, no i jeszcze mlekopijcę ma co z niej wszystko wysysa. Więc dokarmiać ją trzeba, musli dla matek karmiących sypiąc do wiadra i dając jej zupełnie osobno, bo inaczej stado by się rzuciło, wyżarło wszystko i Korsa nadal byłaby chuda, a Dirka nadal gruba.
Więc poszłam i widzę, że ona Korsa gdzieś daleko, na końcu pastwiska, więc wołam do niej po imieniu ot tak sobie, bez wielkiej nadziei na rezultat jakikolwiek, a ona - tu zdziwienie moje nie miało granic - odwraca się, słucha, myśli, słucha - i proszę państwa - idzie w moją stronę.
No ja nie mogę, to jest zupełnie nowa jakość w kontaktach końsko- ludzkich, wy, moi czytelnicy, przecież nie wiecie, że Korsa na sam widok kantara czy uwiązu zwykła spieprzać galopem gdzieś kilometr dalej i zostawiać sfrustrowanego, przeklinającego człowieka daleko, w szczerym polu. I jak mamy tę wdzięczną klacz od lat chyba ośmu, tak zawsze było właśnie tak - na widok człowieka ze sznurkiem robimy chodu. I oczywiście, uczymy tej nieufności do człowieka każdego swojego następnego źrebaka. Właśnie Korsa jest jedyną naszą klaczą, która przydzwoniła mi zębami w łeb, gdy chciałam dotknąć i obejrzeć jej źrebaka zgodnie z wytycznymi pewnej teorii o mądrej nazwie "imprinting". No cóż, ona nie była na tym kursie, i artykułów na internecie nie czytała, więc trochę ją rozumiem, ale żeby zaraz zębami... Siniaka miałam centralnie na środku czoła przez ponad tydzień i oczywiście wszyscy jak zwykle myśleli, ale nic nie powiedzieli, że to przemoc domowa, jak to u nas na wsi, w Polszcze bywa.
Inne klacze jednakowoż tak nie robią.
No więc jak już przyszła, podstawiła łeb do kantara, dała sobie zapiąć uwiąz i weszła ze mną grzecznie do stajni, to właściwie byłam już w siódmym niebie i dzień nijaki i ponury stał się dniem wyjątkowo sympatycznym.
Poszłam więc za ciosem i upiekłam ciasto z jabłkami, które wyjątkowo się udało. Leżało sobie jak słoneczko na środku stołu i uśmiechało się do mnie. A ja do niego z nożem i ciach.
Jaki miły dzień, proszę czytelników.
No i jeszcze poczta przyjechała trąbiąc i dzwoniąc i wręczyła przesyłkę z drugiego końca Polski, a w niej ziemniaki i arcydzięgiel. No ma Mikołaj fantazje, musicie przyznać. Dziękuję Ci Mikołaju z Podlasia!
Sfotografowałam to ciasto, bo przecież zaraz go nie będzie.