Konie

Konie
Konik polski, to rasa koni małych, pochodzących od dzikich koni Tarpanów występujących na obszarze Europy. Tarpany, które przetrwały zostały odłowione i umieszczone w prywatnym zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich. W 1808 roku z powodu panującej biedy zostały rozdane do użytkowania chłopom, w wyniku krzyżowania się z lokalnymi końmi wykształciła się rasa nazwana przez prof. Vetulaniego konikiem polskim. Konik polski charakteryzuje się wysoką inteligencją, łagodnym charakterem, jest odporny, wytrzymały, ma niski wzrost (do 140 cm), silną budową ciała, twardy róg kopytny. Jest to rasa późno dojrzewająca (3-5) i długo żyjąca. Konik polski to przede wszystkim koń wierzchowy, do rekreacji, rajdów konnych i wycieczek doskonały. Jego niski wzrost sprawia, że wielogodzinne siedzenie w siodle nie jest uciążliwe, jest odważny i dzielny. Nadaje się również do prac rolnych i lekkich zaprzęgów, a jego łagodny charakter i inteligencja sprawia, że jest niezastąpiony w hipoterapii. Konik polski to świetny wybór dla całej rodziny, również dziecka, bo gdy nasz mały jeździec dorośnie, to nie będzie musiał rezygnować z jazdy na swoim przyjacielu, konik polski bez uszczerbku na zdrowiu poniesie jeźdźca o łącznej wadze do 130 kg

piątek, 13 marca 2015

"Zupa z pokrzyw,duch i tajemnica"

Właśnie skończyłam czytać książkę Izabeli Chojnackiej - Skibickiej, dopiero teraz, gdyż najpierw postanowiłam skończyć tą zaczętą wcześniej i przeczytaną do połowy:-)
Chciałabym aby w "Zupie z pokrzyw, duchu i tajemnicy" każdy odnalazł to co ja, ale nie wiem czy nie jest to czar zarezerwowany dla - wiejskich kur domowych z wyboru;-) tych na cały etat i pół etatu. Już po pierwszej stronie książki wybuchnęłam śmiechem, bo jakbym o sobie czytała ..."W tym czasie usłyszała ujadanie Tary. - Matko - jęknęła. - Znowu zaczął się sezon na rowerzystów" My co prawda mieliśmy ogrodzenie ale tak spróchniałe, że pies kupiony z gospodarstwem po poprzednim właścicielu podlatywał, wyrywał sztachetę przegniłą i dawaj za rowerzystą, dlatego piorunem musieliśmy robić nowe ogrodzenie:-( ...i tak z wieloma wątkami w książce. Domyślam się również wielu autobiograficznych i bardzo autentycznych inspiracji, ale - po pierwsze, nie jestem ich pewna całkowicie, a po drugie, nigdy ich nie zdradzę, bo to słodka tajemnica autorki;-) To wszystko sprawia, że dla mnie książka ma charakter bardzo autentyczny, poza tym dotyka wielu trudnych i bolesnych wątków naszej historii - czas drugiej wojny światowej, trudna kwestia wygnańców i przesiedleńców. Duch jest pretekstem do zaprezentowania historii, architektury, Żuław, ale również do pokazania problemow i potrzeb naszego pokolenia, pokolenia, które w tym plastikowo - komercyjno - konsumpcyjnym  świecie poszukuje czegoś autentycznego. Zetknięcia z korzeniami, z historią, jeśli nie własną, to choć miejsca które jest nam bliskie. Zerkam teraz na okładkę książki i widzę, że kupiłyśmy stare domy z Izą w tym samym roku, mój jest nieco młodszy, bo z 1936, a dobudówka z lat 70 - tych. Pamiętam jak w wywiadzie udzielanym do lokalnej gazety powiedziałam, że wpisaliśmy się właściwie w pewną modę ludzi uciekających z "blokowiska na odludzie", a potem przestraszyłam się czytając artykuł, czy zostanie to właściwie zrozumiane, bo w tamtym czasie wiele osób brało kredyty w porywie romantycznej wizji życia na wsi. Wiele z tych osób nie dało rady, ale byli to ci, którzy ulegli własnej "histerii chwili", a nie głębokiej, autentycznej potrzebie zmiany, ta książka jest też o tym, że nie ma niczego w życiu za darmo, że wszystko ma swoją cenę (w książce również wątek miłości Stanisława, do dwóch kobiet), ale pewne rzeczy są warte swojej ceny, choć kosztowne. Tak właśnie jest z życiem na wsi, jest ono ciężkie i trudne, pełne wyzwań, ale to co dostajemy w zamian jest tak piękne i cenne, że warto ponieść wszelkie koszty. Książkę polecam wszystkim, którzy chcą miło spędzić czas, dowiedzieć się co to dom podcieniowy, lub zwolnić na chwilę - zmienić swoje życie z miejskiego na wiejskie i pić poranną kawę w koszuli nocnej, przechadzając się po własnym ogrodzie.
Dziękuję Izunia:-)

15 komentarzy:

  1. Też bardzo chcę przeczytać tę książkę :) Po Twojej rekomendacji jeszcze bardziej nie mogę się doczekać!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To cudowne, że każda z nas w niej może odnaleźć cząstkę siebie:-)

      Usuń
  2. Można też na własny ogród patrzeć przez okno, ciesząc się, że wiatr, śnieg i deszcz są na zewnątrz. Napisz , jak kupić tę książkę, nie zahaczając o Facebooka, bo nie mam.

    OdpowiedzUsuń
  3. Dzięki za recenzję :) Teraz jeszcze bardziej wiem, że się skuszę na kupno.

    OdpowiedzUsuń
  4. izabela-skibicka@wp.pl
    Właśnie rozmawiałam z naszą Izą na fb i powiedziała aby do niej pisać na mail w sprawie książki:-)

    OdpowiedzUsuń
  5. Powiadasz o każdej z nas książka...Zaciekawiłaś mnie niezmiernie tą recenzją :)) Nasz dom jest z 1916 r. też lubię zupę z pokrzyw i kawę w ogrodzie. Serdecznie pozdrawiam :))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Serdecznie pozdrawiam i zachęcam do książki całym sercem:-)

      Usuń
  6. Stajnię mamy za miastem, przy domu miejskim ogród kaducznie zaniedbany, ale jest a dom wiejski właściwie jest ponad wsią, bo to stara góralska chałupa w połowie zbocza w górę wrośnięta... Jak dla mnie pełnia każdego spełnienia, bo mam wszystkiego po trochu. Mieszczuch, co w bagażniku wozi gumiaki, żeby w gnój nie wdepnąć przy stajni i zarazem wieśniak z sąsiadami przez płot ugwarzający o tem, że latoś profesory na uniwesytecie okrutnie czeguś srogie i sąsiadów córka nie wiedzieć kiedy sesyi pokończy...
    Kłaniam nisko:)

    OdpowiedzUsuń
  7. Przeczytałam! Z czystym sumieniem mogę polecić - warto przeczytać.

    OdpowiedzUsuń