Konie
Konik polski, to rasa koni małych, pochodzących od dzikich koni Tarpanów występujących na obszarze Europy. Tarpany, które przetrwały zostały odłowione i umieszczone w prywatnym zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich. W 1808 roku z powodu panującej biedy zostały rozdane do użytkowania chłopom, w wyniku krzyżowania się z lokalnymi końmi wykształciła się rasa nazwana przez prof. Vetulaniego konikiem polskim. Konik polski charakteryzuje się wysoką inteligencją, łagodnym charakterem, jest odporny, wytrzymały, ma niski wzrost (do 140 cm), silną budową ciała, twardy róg kopytny. Jest to rasa późno dojrzewająca (3-5) i długo żyjąca. Konik polski to przede wszystkim koń wierzchowy, do rekreacji, rajdów konnych i wycieczek doskonały. Jego niski wzrost sprawia, że wielogodzinne siedzenie w siodle nie jest uciążliwe, jest odważny i dzielny. Nadaje się również do prac rolnych i lekkich zaprzęgów, a jego łagodny charakter i inteligencja sprawia, że jest niezastąpiony w hipoterapii. Konik polski to świetny wybór dla całej rodziny, również dziecka, bo gdy nasz mały jeździec dorośnie, to nie będzie musiał rezygnować z jazdy na swoim przyjacielu, konik polski bez uszczerbku na zdrowiu poniesie jeźdźca o łącznej wadze do 130 kg
środa, 23 grudnia 2015
czwartek, 10 grudnia 2015
Czas płynie...
A konie rosną.
Nie tak dawno, wydawałoby się, jechaliśmy z rocznym Nadziakiem pod Hrubieszów, aby zamienić się na rocznego Hucuła. Z dzikiego zachodu na dziki wschód i z powrotem.
Nowa krew. Nowy ogier.
Statystycznie najlepszy.
Optycznie, absolutnie brzydkie kaczątko.
12 godzin razem z dzikim koniem w przyczepie. To były czasy.
A teraz, proszę, mamy prawie 3 lata, chodzimy za człowiekiem, słuchamy się, chociaż bez przesady, daliśmy sobie wsadzić żelastwo do pyska, czaprak i siodło na grzbiet i w ogóle, jesteśmy najukochańszym koniem naszej Pani/Sługi.
Nawet już nie jesteśmy najbrzydszym koniem płci męskiej w całej Stadninie Izery.
Nie tak dawno, wydawałoby się, jechaliśmy z rocznym Nadziakiem pod Hrubieszów, aby zamienić się na rocznego Hucuła. Z dzikiego zachodu na dziki wschód i z powrotem.
Nowa krew. Nowy ogier.
Statystycznie najlepszy.
Optycznie, absolutnie brzydkie kaczątko.
12 godzin razem z dzikim koniem w przyczepie. To były czasy.
A teraz, proszę, mamy prawie 3 lata, chodzimy za człowiekiem, słuchamy się, chociaż bez przesady, daliśmy sobie wsadzić żelastwo do pyska, czaprak i siodło na grzbiet i w ogóle, jesteśmy najukochańszym koniem naszej Pani/Sługi.
Nawet już nie jesteśmy najbrzydszym koniem płci męskiej w całej Stadninie Izery.
 |
| dawno temu na dzikim wschodzie, z mamą |
 |
| tego roku, późnym latem, na dzikim zachodzie |
 |
| dzisiaj |
 |
| nic mi nie przeszkadza |
 |
| ani czaprak, ani siodło |
 |
| ani wędzidło |
 |
| lubię się uczyć |
 |
| a tymczasem koledzy |
 |
| bawią się intensywnie |
Subskrybuj:
Posty (Atom)