Autosugestia.

Trzeba wykonać pewien wysiłek, żeby się wprowadzić w świąteczny nastrój, bo sam się zrobić nie chce nie wiedzieć czemu.

Odwiedziwszy wczoraj Rogatą, zdawszy bardzo zaległy prezent urodzinowy dla niej oraz otrzymawszy podarki urodzinowe od niej, postanowiłam ceramicznego aniołka oraz gwiazdę wykorzystać do stworzenia nastrojowych wieńców, czy one adwentowe, czy bożonarodzeniowe, nie wnikam. Wycyganiłam jeszcze od Pacjana dwie podstawy pod wieniec, bo skoro mamy dwie bramy wjazdowe, to muszą być dwa wieńce. 

Flaszą z bąbelkami, która stanowiła część prezentu, uszczęśliwiliśmy się z Latającym wczoraj. Miło było. 

A dziś z sekatorem w dłoni wyruszyłam na obejście obejścia, by naciąć materiału do budowania konstrukcji. Wykorzystałam świerk, zimozielony berberys, cyprysik, cyprys oraz bukiet zakupionej w Lidlu (!) jemioły. Nie powiem, zadowolona jestem z efektu.

Aniołek przy głównej bramie.

Gwiazdeczka przy drugiej bramie.

A po zawieszeniu wieńców poszliśmy z Korasem na długi spacer po okolicy, z kopaniem dziur, wąchaniem sarnich tropów, pożeraniem sarniej kupy ( och jakie smaczne! ), biegami i wszystkimi możliwymi atrakcjami.

Zbieranina.

 Czas płynie, zima przyszła i poszła, pozostawiając po sobie duże ilości błota. Mam nadzieję, że jeszcze wróci, i pokryje dziewiczą bielą te wszystkie ponure  brudne brązy i szarości. 

Trzeba koniecznie wyzbierać psie kupska na całym terenie, zanim następny śnieg spadnie. To zadanie na jutro. Kupny poniedziałek.

Wrzucam poniżej zdjęcia z ostatnich tygodni, czasem wydaje mi się, że życie płynie gdzieś obok, rozmazane i mdłe, z trudem przypominam sobie wieczorem, co robiłam w ciągu dnia, zmęczonam i wykończonam, tylko nie wiem czym...

Stosunki kocio-psie zmierzają w dobrą stronę. Powoli.

Korus w swoim naturalnym środowisku,

w końcu to rasa norweska,

śnieg bardzo się zwierzątku spodobał.

Odśnieżanie też mu podpasowało.
A kiedy Korek tarza się i kręci fikołki na białym i zimnym,

 kocica docenia uroki domu, ciepełka i kanapy.

W międzyczasie sok z buraków przefermentował należycie, przecedzony i zlany do flaszek.

Siedem litrów zdrowodajnego płynu, kiedy Latający zobaczył ten urobek, który z dumą mu pokazałam, z pewną rezerwą rzekł: "Chyba rozumiesz, że nie tryskam z tego powodu radością."
Nie wiedzieć czemu, nie przepada ten człowiek za sokiem z buraków.

Po latach pokojowej koegzystencji sarny 

wykonały skok na warzywnik,
płotek niestety tak się wykrzywił i obniżył od strony łąki,
że sarenki chyba nawet nie muszą skakać.

I zapas jarmużu, który teoretycznie miał starczyć do wiosny 

został pożarty w ciągu paru dni.

Nie pomogły wyrafinowane zabezpieczenia.
Będąc mądrą Polką po szkodzie, naprawiłam płotek,
myślę, że sarenki już nie wlezą, ale co zjadły to ich.

A dzisiaj, przy niedzieli i przy odwilży, wybraliśmy się z Korusem na spacer.

Kopytne od razu przylazły, żeby zobaczyć co to takie małe i dziwne wyprawia za płotem.

Murawka zadziwiona.

Taką trawę niszczy, 

zamiast ją zjeść.

Głupek jeden.

Korek wytrwale polował na myszy, nie przejmując się publicznością
oraz jej krytycznymi uwagami na swój temat.

A po powrocie trzeba było kulinarnie podziałać,

Wyszedł z tego quiche z brokułem.

Zupełnie niezły.

A na deser Tarte Tatin. Zupełnie niezłe również.

Trudno się dziwić, żem przejedzona i ledwo się ruszam.

Takie to sobie życie,  niezbyt interesujące, ale się toczy.

Aby zdążyć przed zimą?

 Wypadałoby coś tu napisać, czy może tylko wkleić zdjęcia i zaopatrzyć je w wątły komentarz. Jakoś mało mam energii ostatnio, czyżby mi się udzieliło od Latającego, który energii nie ma wcale? 

Terapia radioaktywna go tak traktuje, mam nadzieję, że równie podła jest ta terapia w stosunku do raka. No, w każdym razie, funkcjonujemy tu na pół, a nawet ćwierć gwizdka. Chociaż gdy wliczymy w nasze saldo energii życiowej tę od Korka, to jednak wychodzimy na duży plus. Bardzo duży. Jego akurat energia rozsadza. 
I tak, jesień chyba dobiega końca, nie ma na co narzekać, ładna, kolorowa i ciepła była, dopiero od paru dni jest ponuro, szaro, mokro, błotniście i listopadowo. Las huczy i szumi, krople deszczu walą w szyby, mokre liście fruwają w powietrzu. Ciągle sporo liści wisi jeszcze na drzewach, późno, normalnie byłyby już łyse.

Teraz te zdjęcia, zanim się całkowicie zdezaktualizują.

Tak było. We wrześniu, październiku, listopadzie.

Znana wszystkim "gruszka na wierzbie" zmieniła się u nas
w dynię na jabłoni.

Jakkolwiek, po uczciwości, na tej jabłoni wiesza się też winorośl oraz wiciokrzew.

Dynia urosła nielegalnie na kompoście, rozprzestrzeniając się na wszystkie strony świata, od strony łąki wspięła się na płot,  przebyła rów, wyszła na łąkę i ruszyła w kierunku sąsiedniej wsi , osiągnąwszy imponującą długość około 10 metrów. Niestety, czas zbiorów nadszedł i jej podróż skończyła się tam, gdzie się zaczęła - na kompostowniku, ale w kawałkach.

Ogródek melancholijnie jesienny...

Dynie dojrzewają.

Jarmuż i kapusta palmowa osiągnęły rekordowe rozmiary, tu są jeszcze niezbyt imponujące, ale to chyba zdjęcie z końca września.

Znowu dynia na jabłoni, a trawa jeszcze taka zielona.

A tu dynia tłamsząca winogrona. Te winogrona, które właściwie nie są konsumpcyjne, to pozostałość jednego z bardziej porąbanych planów, czyli założenia winnicy w tej okolicy. Na szczęście zanim wtopiliśmy w ten nierealistyczny projekt, stwierdziliśmy że trzeba przetestować na paru krzakach czy winorośl sobie poradzi w tutejszym mikroklimacie i ku zdziwieniu Latającego, nie poradziła sobie. Z tych 20 krzoków uchował się jeden, Pinot Noir bodajże, przesadziłam go w okolicy kompostownika, coby się ładnie piął po płotku, a na miejscu winnicy próbnej rosną sobie porzeczki i agrest.
A gdyby ktoś kiedyś przeczytał w internetach, że winogrona są śmiertelną trucizną dla psów, to napiszę - może i tak, ale są wyjątki. Korek opędzlował ze dwadzieścia kiści do czyściutkich oblizanych szypułek i ma się dobrze.

Tu mamy dynię wędrowniczkę w drodze do sąsiedniej wsi.

Korek i Fibi. Pierwsze spotkanie.

Sprawia wrażenie zdobywcy Himalajów. Złudzenie to jednak, bo on tam leży, gdyż zejść sam nie umie.

Pan Światów.

Te kolory...

Nie da się nie lubić jesieni.

Również ze względu na grzybki. Tu kozak osikowy. Zrobiłam mu zdjęcie portretowe, bo to taki cudny grzyb.

Dynie zadziwiły obfitością i urodą. Zebrałam ponad 60 sztuk.

Po co jej te koronki?

Ach, te kolory i faktury.

Nie do przewidzenia, jak to krzyżówki z własnych nasion.

Milczę z zachwytu.

Jeszcze w październiku jesień zapowiadała się smutno i ponuro, jeśli chodzi o grzybki. Nie było!

Ale po kilku sporych opadach deszczu grzybki przyszły. Załadowałam do zamrażarki 3 wory prawdziwków, i nawet troszkę ususzyłam.

Jedliście kiedyś surowe prawdziwki? Ooo! Niebo w gębie. Carpaccio di funghi porcini. Albo coś tam.

Portret wykonano, grzyb pozostał na łące. Niech się mnoży.

Konie na nieboskłonie.
Ot tak, dla przypomnienia, że my mamy tu ciągle hodowlę koników polskich.

Korus podczas ładowania akumulatorów. Jeszcze nie spotkałam psa, który do snu chowa się pod zasłoną. 

Jesienne bukiety z resztek.

W układach kocio - psich wciąż mamy sytuację emocjonalnego niedopasowania. Gdy ekstremalny ekstrowertyk wyraża swe uczucia introwertyczce bywa ekstremalnie.

Jesienne potrawy. Quiche czy tarta wytrawna pasują mi do jesieni.

Jak znosić z godnością niechciane uczucia drugiej strony.

Czyż nie łatwiej zakochać się w przedstawicielce własnego gatunku?

I to tyle na dziś, deszcz i wiatr huczą i wyją za oknem. Jesień.