Wiosennie. I updejcik.

 Nie ma już żadnych wątpliwości.  Przyszła i została. 

A w związku z tym, różne rzeczy się dzieją w trawie.

Co to za roślina?

Zawsze kiedy mi się wydaje, że wiem dużo, pojawia się coś, co mi wiarę we własną doskonałość zaburza.

Na przykład, idę sobie wczoraj przez szpitalny park otaczający Klinikę Uniwersytecką w Dreźnie, rosną tam wspaniałe wielkie drzewa, krzewy i w ogóle, jest pięknie, oaza spokoju dla pacjentów. 

Na razie głównie różne patyki sterczą we  wszystkich odcieniach brązu i szarości a tu bach - kwiotki na krzaku! Śliczne! Pachnące jak jaka wyrafinowana, lekko staroświecka perfuma - jaśminem z cytryną. Pszczół jeszcze nie ma, ale jakieś malutkie trzmieliki beżowe z odwłokiem ciemniejszym oblegały te kwiaty. Fakt, z innych były tylko forsycje.

No i teraz pytanie.

Czy ktoś wie, co to za roślina???

Bo, jak śpiewa słynny zespół Dżem:" Muszę ją mieć!"

Z mądrości mistyków.

Kwiaty wśród śniegu. Nadzieja jest niezniszczalna, podobnie jak wiosna.

W ramach poznawania dziedzictwa innych kultur, zawsze fajnie się dowiedzieć, że i gdzie indziej zdarzają się mądrzy ludzie. Nieważne na jaką literę zaczyna się imię ich boga czy bogini, mądrość, miłość i zrozumienie są wszechobecne.

Tutaj akurat mamy opowieść i jej przekład  natchnionego mistyka perskiego Dżalaloddina Rumiego.

a tu link do artykułu Wiki na jego temat

Kto umi, niech se przeczyta. Ja nie umim, ale fascynuje mnie piękno pisma.

💙💛 A Ukrainie pomagam nadal. Nie wiedzieć czemu uważam, 

że od pomocy bliźniemu człowiekowi przybywa a nie ubywa. 💙💛

Kocica na śniegu. Uszy poszarpane przez inne koty, a ona ciągle się cieszy. Na tym zdjęciu raczej nie widać że jest radosna, ale musicie mi uwierzyć na słowo.

Ciąg dalszy dalszego ciągu,

chociaż w danych okolicznościach wszystko wydaje mi się raczej trywialne i nieistotne.

Chodzę z gulą w brzuchu i nie mogę przestać myśleć o tych biednych ludziach na Ukrainie.

Budzę się rano w łóżku z poczuciem winy i myślę, jak to jest nagle go nie mieć, i nie mieć domu i nagle nie mieć przyszłości i uciekać. 

I myślę o mojej Babci jak spieprzała z dwójką dzieci przed bombami gdzieś w okolicach Wilna, jak jechała do Ziemi Obiecanej na zachodzie bynajmniej nie z chęci.

Nic nie wiem i jest mi bardzo nie tak.

Ale załączę te zdjęcia z domowych czynności, których wykonywanie niespecjalnie jednak człowieka uspokaja.

I pójdę do koniowatych, bo im, niezależnie od swojego nastroju, jeść dać trzeba. 

W przyszłym tygodniu część tych miłych gararetków opuści nas i uda się do Łodzi.

Dalszy ciąg.

Żeby nie było, że nic się nie dzieje. Oprócz tego, że znowu zaczyna wiać. I padać. I szaro jest i zimno. Dość paskudnie.

No to w domu siedzimy i ja żmudnie kroję te trochę zbyt miękkie płaty zastygniętej masy. Na paski, a potem na romby.  Oprószam cukrem pudrem, wkładam do niezbyt ciepłego piekarnika...

Aż w końcu nabiorą właściwej konsystencji i będą się nadawały do konsumpcji oraz do wysyłki.

 I się tak zastanawiam; posypać część zmielonym imbirem, czy nie? Jak myślicie? 

Podziwiam samą siebie - że mi się chciało! Zazwyczaj ostatnio raczej mi się nie chce.

Chyba powinnam nieco odpocząć.

Trzymajcie się podłoża - znowu ma wiać mocno.

Ku pokrzepieniu Tabaazy,

wiernej pocieszycielki kotów i ludzi najróżniejszych.

Dzieje się, dzieje w kuchni, i nawet zdjęć parę zrobiłam i załączam, żeby ta dobra kobieta wiedziała jak tam postęp robót i że będzie dużo, dużo dobrego do wysłania. 

Jak zechce to wyschnąć porządnie, bo na razie się opiera swymi wszystkimi dziesięcioma kilogramami wstępnymi.

Zadziwiające, jak podstępna jest taka masa, w garnku wydaje się omalże za gęsta,  a wyleje ją człowiek na blaszki, to ona się robi płynna i śmieje się w nos spracowanemu wytwórcy.

Zakładam jednak, że w końcu wyschnie. 

Np. przed Wielkanocą.

Zajęcia ludności wiejskiej podczas pory zimowej.

Etnografia to fajna nauka. Znajomi studiowali. A znowu ludność wiejska oraz miejska zawsze ma co robić, więc etnografowie zawsze mają temat do postudiowania.

Również i w zimie. Ponieważ od lat paru do ludności wiejskiej przynależę, to napiszę i pokażę, czym się zajmowałam dziś. Między innymi.

Pamiętacie może, jak 2 miesiące temu zlewałam ocet jabłkowy do 66 butelek.

Oraz kilku litrowych słoików do dalszej fermentacji, po dodaniu dodatkowych składników do słoi. Co, jak to na wsi, trudne nie było. Wyskoczyłam za drzwi i wróciłam z garścią rokitnika, paroma owocami pigwowca, kieszenią pełną owoców dzikiej róży, a drugą berberysu. Pestki granatu były ze sklepu. U nas jeszcze nie rośnie.

Minęły dwa miesiące, podczas których ocet przechodził swe czarodziejskie przemiany, nie narzucałam mu zbytnio swej obecności, od czasu do czasu przyszłam, potrząsnęłam, i poszłam dalej. A on robił swoje.

Dziś nadszedł właściwy moment na odcedzenie, przelanie do butelek, naklejenie etykietek, oraz degustację.

Octowa tęcza mi wyszła.

Ten z pestkami granatu to dopiero uzyskał kolor. Świeci własnym światłem.

A potem zadzwonili znajomi telefonem, że podejdź no Agniecha do płota bo właśnie przejeżdżamy obok ciebie. No to podeszłam. Pogadaliśmy a potem oni pojechali dalej. 

O tak.