Toczy się koło czasu.

I już nawet nie o to chodzi, że zdjęcie w awatarze należałoby wymienić, bo trochę już nieaktualne.
Że:
włos siwieje,
skóra wiotczeje,
pamięć maleje
a noga kuleje.

Zupełnie mnie te zmiany nie ruszają, może oprócz nogi, bo przeszkadza w wykonywaniu czynności ogrodowo-pastwiskowych.

Koło czasu toczy się też wartko przez nasze końskie stado.
Maluchy rosną i zmieniają się, niby takie same, a jednak każde już coraz bardziej odrębne. Miło obserwować i brać udział w tych przemianach.
Patrzeć na ich gry i zabawy, patrzeć, jak uczą się funkcjonować w stadzie, jak tworzą się więzi, zależności i hierarchie. I nie ma że wychowanie bezstresowe. Wychowanie to wychowanie, są zasady, są granice, są kary i nagrody. I jest żelazna konsekwencja. I wychowuje nie tylko matka, lecz całe stado.
Wiele się można nauczyć od zwierząt. Właściwie można się uczyć od nich bez końca.

No więc popatrzmy sobie.
Taki oto lasek na łące.
Niby nic specjalnego, ale co my tam widzimy, gdy dobrze wysilimy oczy? Coś tam jest!

Takie małe, a za nim jakby większe...sarenki może?
chyba trzeba wejść do tego lasku.

Jejku, coś dużo tych sarenek, ale to jednak koniki polskie są. Fajnie jest w cieniu móc ukryć się przed robactwem wszelkim i palącym słońcem i zażywać porannej sjesty. Będąc wachlowaną ogonem koleżanki, a równocześnie wachlując ją ogonem swoim.

Można też wyjątkowo zgrabnie drapać się pod szyją lub gdzie indziej, używając do tego różnych fragmentów lasu, który po dłuższym czasie takiego użytkowania przypomina bardziej pobojowisko niż schludny lasek Szyszki. Można też będąc małym, zadziornym ogierkiem, taką drapiącą się Brzeczkę troszkę prowokować.

Ale ona może chcieć ugryźć i wtedy trzeba szybciutko odskakiwać.

Można też grzecznie trzymać się maminego boku, jednym okiem lekko nieufnie popatrując na dwunoga.

Można, a nawet należy, dokonywać codziennej wzajemnej toalety, wyczyścić koleżance / koledze futerko i grzywę.

Można, choć już raczej nie powinno się ( będąc starą, ponad roczną krową Brzeczką ) popijać mleko z matki.

Można tak sobie wytrzeć pierwotny puszek źrebięcy na całej głowie, że wygląda się wyjątkowo głupowato.

Czasami należy szybko wybiec z cienia, bo usłyszało się jakiś straszny dźwięk i trzeba uciec by ratować życie.

Ale skoro nie ma zagrożenia, to należy udać, że nic się nie stało i przystąpić do spożywania śniadania.

Wyobrażając sobie, że jest się zebrą na rozległych afrykańskich sawannach, gdzie na naszym grzbiecie siedzą sobie różne egzotyczne ptaki i wydłubują nam z sierści różne gryzące owady.