Ekstremalna szaro-burość występuje u nas ostatnio w dużych ilościach i regularnie. Jedyne na co jeszcze nie można narzekać, to ekstremalne błoto. Błoto mamy normalne, a bierze się to stąd, że właściwie ciągle mamy niedobór wody na naszym Pogórzu. Głupio to nazywać suszą, skoro zima jest i czasem parę kropli spadnie, ale nie jest dobrze.
Można marudzić, ale ile można, że się wyrażę niepoprawnie.
W celu polepszenia nastroju udałam się więc do piwnicy po małe, wesołe słoneczko.
 |
| Prawda, że śliczne? |
 |
| Te struktury, te zmarszczki. Natura potrafi stworzyć piękno. Podziwiać te dynie mogę bez końca. |
 |
| Słoneczko z boku. |
 |
| Słoneczko zostało przecięte, |
 |
| wypatroszone, |
 |
| jego dzieci , chociaż bękarty, suszą się i zostaną wykorzystane w nadchodzącym sezonie. |
 |
| Słoneczko bezlitośnie pocięłam na plastry, |
 |
| wrzuciłam do piekarnika po posypaniu dobrociami wg. przepisu nieocenionego Yotama Ottolenghiego. |
Zjedliśmy i wylizaliśmy talerze. Chociaż na dworze szarość i ćma, w naszych brzuchach trawi się słońce i promieniuje w otaczający świat. Nawet mój wybredny Latający piał z zachwytu i jedyna krytyka, jaką z siebie wydobył, to że zjadł za dużo.
